Abel

Nieuwsbrief november 2019 

Met Abel gaat het op dit moment niet goed. Hij is 2,5 maand oud en heeft niet alleen een aangeboren hartafwijking, maar ook een hazenlip. Deze twee dingen samen zorgen ervoor dat hij niet genoeg kan drinken. Het kost hem veel tijd en hij is bovendien sneller moe, waardoor hij op een gegeven moment niet meer hoeft. De afgelopen maanden is hij maar 100 gram gegroeid en de laatste weken groeit hij helemaal niet meer. We zien dat hij zijn leven zwaar vindt. Hij huilt erg veel. Hij heeft vaak honger, en als hij dan gedronken heeft is hij daarna uitgeput en huilt daardoor weer. Of hij heeft buikpijn doordat hij meer lucht binnen krijgt bij het drinken dan andere kinderen. Ook hoest hij de afgelopen tijd en hij heeft een blauwe kleur. Aan het begin had hij totaal geen oog voor ons, hij was eigenlijk altijd aan het huilen als hij wakker was. De laatste weken wordt hij soms stil als hij bij ons zit. Hij kijkt ons dan aandachtig aan en lijkt te luisteren naar alles wat we zeggen. Ook vindt hij het speelgoed boven zijn bed heel interessant. Hij heeft prachtige grote bruine ogen en mooie, lange bruine haartjes. Als hij je zo aankijkt, zou ik zo graag willen dat ik meer voor hem kon doen. Onze taak hier in het ziekenhuis is de kinderen liefde en aandacht geven, maar wat zou ik hem graag mee nemen naar Nederland, waar hij zoveel meer kans zou hebben op een goede toekomst. En wat is het soms moeilijk om een kindje “alleen maar” liefde en aandacht te geven als hij maar blijft huilen, van vermoeidheid, honger of benauwdheid.
Zijn ouders komen regelmatig langs, samen met zijn broertje en zusje. Ze zouden graag willen dat hij geopereerd kan worden, maar daarvoor is hij op dit moment nog te klein en zwak.
In gedachten zie ik het voor me, dat hij gaat groeien, dat hij gaat lachen, brabbelen en spelen. Ik hoop en bid dat wij en zijn familie het mogen mee maken hier op aarde.

Een wonder voor Abel

Gepubliceerd op 19 december 2019 19:23

Graag wil ik u verder voorstellen aan Abel*. In mijn vorige nieuwsbrief heeft u al wat over hem kunnen lezen. Bij een baby van 4 maanden kan je soms jaloers zijn op de onschuld en onbezorgdheid die ze uitstralen, ze weten nog niks van de wereld om hen heen en hoeven nog nergens over te piekeren. Bij Abel is het vaak andersom, als je hem ziet zou je zo graag iets van zijn moeiten overnemen om het hem wat makkelijker te maken. Zoals in mijn nieuwsbrief te lezen is, is hij geboren met een hazenlip en een hartafwijking. In het ziekenhuis lijkt hij wel een bezienswaardigheid, regelmatig stoppen mensen even bij zijn kamer om te kijken hoe zielig hij er uit ziet. Een keer was er zelfs een moeder van een ander kindje op de afdeling die hem zag en begon te huilen en spontaan begon te bidden voor hem. Blijkbaar is het voor iedereen moeilijk om een baby te zien die iets heeft. Toch is de hazenlip niet hetgeen waar hij het meeste last van lijkt te hebben. Hij is vooral heel onrustig en gestrest, misschien van buikpijn, van ademnood door zijn hartprobleem of soms van de honger. Niemand weet het precies. Soms ligt hij rustig in je armen, maar als je hem even anders neer legt is of als hij ergens iets hoort is dat al weer teveel voor hem en begint hij weer te huilen. Gelukkig wordt hij tegenwoordig vaak rustig als hij rechtop tegen je aan kan liggen. Eten kost hem meer moeite dan een ander kind, maar met een speciale speen lukt het hem best aardig. 

Toch komt het regelmatig voor dat hij helemaal niet drinkt. Hij heeft duidelijk honger, maar hij is dan helemaal overstuur en het lukt hem dan niet om te drinken, waardoor precies blijft onduidelijk. Met heel veel geduld en hem blijven troosten lukt het gelukkig uiteindelijk wel en dan kan hij soms gewoon heel ontspannen in slaap vallen. 

Vlak na het schrijven van mijn vorige nieuwsbrief kreeg Abel steeds benauwdheidsaanvallen waarbij hij weg leek te vallen. Hij is toen naar de IC gebracht. Ik was erg bang hem te verliezen, bovendien was het op onze vrije dag en waren we niet in de buurt. Toen we ‘s avonds terug waren zijn we gelijk naar het ziekenhuis gereden en wat waren we blij toen we zijn gehuil hoorden toen we de IC op kwamen. Hij was niet meer zo benauwd en de volgende dag mocht hij weer terug naar onze afdeling. Echt een wonder wat niet verwacht hadden. Het heeft me ervan bewust gemaakt om van elk moment met hem te genieten, elk moment dat ik hem in mijn armen mag houden en van hem mag houden. Dat genieten werd nog meer toen hij voor het eerst ging lachen. Natuurlijk is dat bij elke baby bijzonder, maar als een kind dat altijd gestrest en ernstig is opeens naar je lacht is dat echt iets waar je de rest van de dag gelukkig door kan zijn. Gelukkig lacht hij sindsdien elke dag wel even. Helaas nog zeker niet zoveel als andere kinderen, er is voor hem vaak niet veel om te lachen; hij heeft buikpijn, vaak honger, hoest, heeft minder energie door zijn hartprobleem en komt nog steeds veel aandacht te kort.

Toch zijn er naast het lachen meer lichtpuntjes. Afgelopen week kwamen zijn ouders op bezoek en vertelden dat ze met hem naar Kiev zouden gaan voor een operatie aan zijn hart. De volgende dag kwamen ze hem halen. Ik vond het behoorlijk spannend hoe het zou gaan in de trein. Ze moesten 12 uur reizen en zijn moeder was niet gewend hem de fles te geven. De dagen erna hoorden we niks van hen en we hoopten dat ze veilig in Kiev waren gekomen. Drie dagen later kwamen we Abels opa tegen en die vertelde dat hij weer thuis was. De operatie was niet gedaan, het kon pas over een maand. Helaas werd hij diezelfde dag ook weer terug naar het ziekenhuis gebracht. Zijn moeder houdt echt heel veel van hem, maar denkt dat het beter voor hem is als hij in het ziekenhuis is. Aan de ene kant snap ik het heel goed. Ik sta ook soms met tranen in mijn ogen als hij weer niet wil drinken en helemaal overstuur is en je denkt snel dat hij bij een ander beter af zou zijn. En toch heeft hij zijn moeder zo hard nodig. Iemand die voor hem op staat en continu met hem bezig is. Ik probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn en geduld te hebben tot hij wel gaat drinken. Ik vind heerlijk om te merken dat hij rustig wordt als hij bij me ligt en zou het liefst dan de hele dag zo blijven zitten, maar helaas kan dat niet, zeker niet nu we nog 11 andere kinderen hebben. Ik hoop en bid dat hij het vol mag houden tot de operatie gedaan kan worden en dat hij sterk genoeg zal zijn. Hij heeft een wonder nodig, wilt u met ons mee bidden?

'Kleine dingen' voor Abel

Gepubliceerd op 1 februari 2020 23:53

In mijn vorige blog heb ik u verteld over Abel* en gevraagd om gebed voor een wonder voor hem. Hij werd steeds magerder en de kans dat hij geopereerd kon worden aan zijn hart en hazenlip werd steeds kleiner. Hij groeide eigenlijk gewoon helemaal niet. Als een kind een ziekte heeft waar echt niks aan gedaan kan worden is dat soms makkelijker te accepteren dan wanneer je het idee hebt dat hij wel geholpen zou kunnen worden, maar dat de juiste omstandigheden ontbreken. We hadden steeds het idee dat Abel wel zou kunnen groeien als zijn moeder 24 uur bij hem zou zijn en met heel veel geduld hem zoveel mogelijk goede kwaliteit voeding zou geven.  En als hij zou groeien dan kon hij naar Kiev voor een operatie. Zijn moeder heeft al laten zien dat ze dit met hem zou willen doen en dat ze het geld voor een operatie hebben. Juist daarom is het zo moeilijk om aan te zien dat hij steeds magerder werd. We hebben dit met de dokter besproken en ook zij gaf aan dat hij op deze manier waarschijnlijk nooit gaat groeien en dat hij zijn moeder nodig heeft. In overleg met haar hebben we besloten om te proberen of het helpt als hij andere voeding krijgt en als er iemand is die veel tijd heeft om hem dit te geven. Mijn collega en ik maken nu elke voeding voor hem klaar. Een van ons is er de ochtend en de middag en de ander de avond. Dit kunnen we natuurlijk niet altijd vol houden, 7 dagen per week en daarom willen we dit twee weken proberen. In eerste instantie vooral om te kijken of deze voeding überhaupt helpt. 

Inmiddels zijn we 1,5 week hiermee bezig. Na 4 dagen is hij al enorm gegroeid en hij lijkt ook vaker vrolijk en tevreden te zijn. We danken God zeker voor dit enorme wonder! Het is zo fijn om eindelijk iets meer te kunnen doen. Het kost ons veel tijd, maar we hebben geen gezin of andere verplichtingen thuis en het geeft zoveel energie om onze liefde en bezorgdheid voor hem om te kunnen zetten in iets praktisch. Hij begint te brabbelen en spelen en lacht breeduit. Niet alleen de andere voeding doet hem goed, ook de extra aandacht en liefde doet groeien. 
Toch zijn er ook nu nog veel zorgen. Aan het begin groeide hij goed, maar de afgelopen dagen weer niet. En hij huilt nog steeds wel veel en wil vaak niet drinken, we weten niet goed waar hij dan last van heeft.  Op zulke momenten is het best moeilijk je geduld te bewaren en voel je je soms eenzaam, je wilt zo graag het beste voor hem doen, maar je weet niet hoe. Bovendien weten we niet hoe het straks verder gaat. We kunnen dit niet voor altijd vol houden en hoe gaat het dan verder? We hopen en bidden dat zijn moeder het over zal nemen als ze ziet dat dit haar kindje echt helpt of dat hij sterk genoeg zal zijn voor een operatie. Naast de zorgen om Abel zelf geeft het ook veel andere vragen. Hoever kan en mag je gaan voor een kindje? We zijn nu voor hem elke dag in het ziekenhuis, maar als er volgende week weer een kindje komt die dat nodig heeft? We hebben ook onze eigen grenzen in wat we kunnen betekenen, maar dat is soms zo moeilijk.  Als ik Abel vast heb en naar hem kijk dan hou ik gewoon zoveel van hem dat ik alles wel voor hem zou willen doen. Maar ik ben maar zo beperkt in wat ik kan. En de dingen die ik dan voor hem doe pakken misschien helemaal niet allemaal zo goed uit, bovendien is niet iedereen het eens met hoe ver je dan kan gaan en wat goed voor hem en voor ons is. Dat maakt me dan wel eens moedeloos, ik wil zo graag, maar ik kan zo weinig. Gister had ik zo’n moment dat ik het even niet meer zo zag zitten. Toen hoorde ik op de radio het nummer Kleine dingen van Delise.  “Dit is wat ik heb”, meer kan ik niet doen. Ik heb maar wat kleine dingen te bieden,” een beetje talent en een handjevol tijd”. Ik weet niet wat het beste is voor Abel, ik kan niet alles voor hem oplossen en dat wat ik doe doe ik misschien niet eens altijd goed. Maar “het wonder zit hem niet in wat ik heb te bieden, het wonder zit hem in wat God er mee bereikt.” Dat is waar ik op vertrouw en wat me rust geeft. Ik probeer te doen wat ik denk dat goed is en tegelijk vertrouw ik erop dat God het ten goede gebruikt, ook als blijkt dat mijn keuzes niet altijd juist zijn of mijn inspanning niet genoeg. God laat mij en Abel niet los en dat is alles wat we nodig hebben.

Kleine dingen

Kijk, hier ben ik. Dit is wat ik heb. 
Het is niet zo veel. Maar alles wat ik geven kan. Dit is het dan.

Gebruik het maar. Gebruik het helemaal. Ik wacht wel af.
’n Beetje bang voor wat me te wachten staat. 
Of misschien wel anders gaat. 

Ik kom bij u met wat kleine, kleine dingen. 
Een beetje talent en een handjevol tijd. 
Maar het wonder zit ‘m niet in wat ik heb te brengen. 
Het wonder zit ‘m daar in wat U, wat U ermee bereikt. 

U laat me niet los. U laat me niet los. 
En dat is alles wat ik nodig heb. 
U laat me niet los, U laat me niet los. 
En dat is alles wat ik nodig heb.

Toekomst voor Abel

Gepubliceerd op 25 februari 2020 om 19:54

Het is hoog tijd om u een update te geven over hoe het met Abel* is. De afgelopen weken zijn intensief geweest. De eerste weken waren we elke dag bij hem en zelfs op de momenten dat je niet bij hem was, waren we in gedachten nog wel met hem bezig. De zorg voor hem was zwaar, hij blijft erg moeilijk eten en huilt veel. Maar de momenten dat hij vrolijk is zijn daardoor nog specialer. Hij kan zo heerlijk breeduit lachen en met grote ogen naar je luisteren. Hij groeide langzaam, ondanks dat hij er ook nog een flinke verkoudheid en koorts bij kreeg. Twee weken geleden kwamen heel onverwacht opeens zijn ouders langs. Ze vertelden dat ze hem de volgende dag zouden komen ophalen en mee naar huis nemen. De drie weken daarvoor waren zijn ouders niet geweest en bij eerdere bezoekjes kwamen ze altijd alleen even heel kort kijken. Het was dus een totale verassing voor ons dat hij opeens zo snel weg zou gaan. Dat geeft hele dubbele gevoelens. We hoopten natuurlijk al die tijd dat hij naar huis zou kunnen gaan en verwachtten ook dat zijn ouders voor hem wilden zorgen, alleen zo snel en abrupt afscheid nemen was niet makkelijk. Na 5 maanden voor hem te hebben gezorgd heb je hem goed leren kennen en weet je hoe je het aan moet pakken als hij moeilijk drinkt of veel huilt. 

 

Je herkent de kleine dingen waarmee hij laat zien dat hij honger heeft en je weet waar hij wel of niet van houdt. In die 10 minuten dat zijn ouders er zijn om hem op te halen kan je dat niet allemaal overbrengen. Naast dat je erg blij bent dat zijn ouders van hem houden en voor hem willen zorgen, ben je ook bezorgd. Hoe moeten deze mensen die hem eigenlijk helemaal niet kennen voor hem zorgen? Zullen ze wel weten hoe ze met hem om moeten gaan?  Het was voor mij een les om echt te leren hem over te geven in Gods handen. Hij is niet mijn kind, ik hoef niet de controle over hem te houden, hij is Gods kind en Hij leidt zijn leven.
De dagen nadat hij was opgehaald hoorden we niks van hem. Dat vond ik moeilijk, niet alleen doordat je bezorgd bent, maar het is ook gewoon opeens een groot gemis nadat je zoveel met hem bezig bent geweest. Toch was het goed, ik had weer tijd voor andere dingen en tijd om tot rust te komen. Vorige week dinsdag was Abel weer in het ziekenhuis met zijn moeder. Zijn moeder zei dat hij slecht dronk en alleen maar huilde. Hij zou opgenomen worden en zijn moeder zou bij hem blijven. Ze is een paar uur gebleven maar toen ging ze even naar de apotheek en is niet meer terug gekomen. We hebben nu een week niks meer van haar gehoord. Het is voor mij niet te begrijpen dat je zomaar je kind kunt achterlaten en toch snap ik wel iets van haar wanhoop. Ze weet gewoon niet hoe ze voor hem moet zorgen en heeft het idee dat niemand haar helpt. Ze denkt dat hij beter af is in het ziekenhuis. Waarschijnlijk zal ze binnenkort voor de keus gezet worden om afstand te tekenen of hem weer mee naar huis te nemen. Ondertussen blijft Abel het moeilijk hebben. Het kost hem zoveel moeite en strijd om te drinken. Hij groeit gelukkig nog wel, maar het gaat erg langzaam doordat hij tussendoor ook steeds wat af valt. Het lijkt alsof iedereen hem op heeft gegeven. De afgelopen weken zijn mijn collega of ik elke dag bij hem in het ziekenhuis geweest, maar ook voor ons is dat niet vol te houden. We doen zoveel als we kunnen, maar we moeten toch ook weer gewoon af en toe vrije dagen hebben, alhoewel dat soms voelt alsof we hem in de steek laten. Gelukkig doen ook de zusters erg hun best voor hem, maar zij hebben ook ander werk te doen en eigenlijk heeft hij gewoon iemand nodig die continu met hem bezig is en de tijd heeft. We hopen dat zijn moeder dit in gaat zien en toch nog besluit voor hem te zorgen. Als zijn ouders niet de zorg voor hem op zich gaan nemen ziet zijn toekomst er menselijk gezien erg uitzichtloos uit. Als hij al sterk genoeg zal zijn voor een operatie, wie zal er dan met hem naar Kiev gaan? Waar zal hij dan na de operatie terecht kunnen om op te knappen?  Wij zouden dit allemaal erg graag voor hem willen doen, maar tot nu toe lijkt het onmogelijk dit als buitenlander te kunnen doen. Wilt u bidden voor een toekomst voor Abel? We weten dat God hem nooit opgeeft en een hoopvolle toekomst voor hem voor ogen heeft.

 

Nieuwsbrief april 2020


In de blogs op de website kunt u al veel lezen over Abel. Als ik denk aan kinderen waar ik eerder voor heb gezorgd en zoveel van heb gehouden verbaast het me soms dat bij het wegvallen van deze kinderen er toch weer nieuwe kinderen kunnen komen waar je net zoveel van kan houden. Abel is  zo’n kindje, als hij naar me lacht voel ik me bijna verliefd en als ik hem vast heb, heb ik soms het gevoel hem nooit meer los te willen laten. Abel heeft een ernstige hartaandoening en een hazenlip. Hierdoor heeft hij een behoorlijk zwaar leven. Drinken kost hem moeite, hij is vaak benauwd en snel moe. Toch ben ik erg dankbaar voor hoe de afgelopen maanden voor hem zijn gegaan. Als ik terug lees wat ik over hem schreef in de vorige nieuwsbrief valt me op wat een ontwikkeling hij heeft doorgemaakt. Van een gestreste, zielige baby is hij uitgegroeid naar een vrolijk klein mannetje. Vanuit Nederland hebben we een speciale fles voor hem gekregen waardoor hij veel meer ontspannen kan drinken. Hij neemt zelfs vaak de tijd tussendoor om even uitgebreid naar je te lachen. Naar mijn idee drinkt hij lang niet altijd genoeg en ook groeit hij niet zoveel als ik zou willen. Maar doordat hij veel meer momenten heeft dat hij gewoon tevreden is, is hij zo’n andere baby dan hij eerder was. Waar hij eerder heel snel overstuur was kan hij nu gewoon een tijdje op schoot zitten, naar je lachen en geluidjes maken. Hij is van alles aan het ontdekken door met zijn handjes over je gezicht te gaan of zijn eigen handen te bestuderen. Hij lijkt er geen genoeg van te krijgen als je hem kusjes geeft, hij blijft dan maar lachen. Als hij het ergens niet mee eens is laat hij ook duidelijk van zich horen, wat soms behoorlijk frustrerend voor mij is. Als hij bijvoorbeeld niet meer wil drinken hoef je het ook echt niet de hele tijd te proberen, dan slaat hij de fles gewoon uit je handen. Waar hij eerder vooral huilde omdat hij echt ergens last van had, huilt hij nu ook steeds vaker omdat hij gewoon bij je wil zitten. Het is fijn om te merken dat hij echt heeft geleerd dat aandacht en knuffelen ook leuk kan zijn. 

Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat deze informatie over hem inmiddels al vier weken ‘oud’ is. Het is nu vier weken geleden dat ik hem voor het laatst heb gezien. En hoewel we af en toe wat van de zusters horen weten we niet echt hoe het met de kinderen gaat. In deze vier weken is Abel  bijna twee weken thuis geweest. Nadat zijn moeder hem een tijd geleden in het ziekenhuis heeft achtergelaten is ze hem nu toch weer komen halen. Natuurlijk was ik voor hem erg blij, maar ik vond het voor mezelf wel heel moeilijk. Op dit moment kunnen we ook het zigeunerkamp niet bezoeken wat betekende dat ik geen idee had hoe het met hem ging. Na zo’n lange tijd zoveel bij hem te zijn geweest was dat echt wel even slikken. Toch hoopte ik dat het goed zou gaan bij zijn ouders en besefte ik dat dat wel het beste voor hem zou zijn. Gister hoorden we dat hij toch weer terug gebracht is naar het ziekenhuis. Zijn ouders zagen het blijkbaar niet zitten om thuis voor hem te zorgen. Aan de ene kant is het fijn nu weer iets meer over hem te kunnen horen, aan de andere kant is het erg frustrerend te weten dat hij nu weer lange tijd in zijn bed moet doorbrengen en ik niet bij hem kan zijn. Wat zie ik er naar uit hem weer in mijn armen te hebben. Tegelijk stimuleert dat me om extra mijn best te doen deze tijd thuis nuttig te gebruiken door Oekraïens te leren en te kijken naar mogelijkheden om meer voor de kinderen te kunnen betekenen. Het is een droom van me om na deze quarantaine periode samen met het ziekenhuis en zijn ouders te kunnen regelen dat hij geopereerd kan worden, zodat hij ook een kans krijgt om als ieder ander kind op te kunnen groeien.

Hoe moet het verder met Abel?

Gepubliceerd op 29 oktober 2020 om 14:48

Eén keer in de week in het weekend gaan we naar het ziekenhuis in Vinogradiv.  Hier liggen nog 4 kinderen die heel hard aandacht nodig hebben. Eén van de kinderen is Abel* over wie ik vaak geschreven heb. Hij groeit redelijk en is vaak vrolijk. Hij begint er steeds weer meer aan te wennen op schoot te zitten en als hij moet lachen doen zijn armpjes en beentjes mee van enthousiasme. Abel is heel erg gesteld op het vertrouwde. Altijd hetzelfde muziekje in zijn bed en dezelfde beer. Vreemd speelgoed vindt hij maar niks. Ook is alles snel teveel voor hem. Hij kan maar even op schoot zitten en dan begint hij al erg te hijgen en moet hij weer liggen. Ook verschonen en omkleden is een hele inspanning voor hem. Eten blijft een gevecht voor hem. Hij heeft vaak honger, maar het eten kost ook veel moeite waardoor het bijna altijd huilend gaat. Het is moeilijk om te zien hoe zwaar hij het dan heeft, terwijl dit toch iets zou moeten zijn waar een baby van kan genieten. 

 

We blijven bidden voor de mogelijkheid dat hij geopereerd kan worden, helaas is daar weinig uitzicht op. Abels ouders hebben een papier ondertekend dat ze hem willen afstaan. Maar dit is pas officieel als dit met een notaris is bevestigd en hij is bij niemand prioriteit om dit te regelen…  Nu dit nog niet officieel is heeft het ziekenhuis geen bevoegdheid een operatie voor hem te regelen. Stel dat deze operatie fout gaat dan zouden zijn ouders het ziekenhuis kunnen aanklagen. Als Abel naar het kindertehuis zou gaan kunnen zij dit wel regelen omdat zij vervangende voogdij krijgen. Echter, omdat hij al zo ziek is en regelmatig zuurstof tekort heeft is het kindertehuis van mening dat het onverantwoord is hem daar op te nemen, waar ze eigenlijk ook gelijk in hebben. Ondertussen verloopt week na week en maken wij ons ernstig zorgen hoeveel tijd hij nog heeft. Dit is weer een situatie waarin we zien dat het kind maar één van de velen in het systeem is en niemand de mogelijkheid heeft hier verandering in te brengen. We blijven hopen op een wonder voor hem!

Nieuwsbrief maart 2020



In verschillende nieuwsbrieven heb ik geschreven over Abel. Geboren met een ernstig hartprobleem en hazenlip en achtergelaten door zijn ouders was de kans om überhaupt zijn eerste verjaardag te halen erg klein. Ik weet nog dat ik de eerste keer met hem in mijn armen stond en voor hem bad. Onze verwachtingen en die van het personeel in het ziekenhuis waren zo laag, maar ik vroeg God of het deze keer anders mocht gaan of Hij het onmogelijke mogelijk wou maken. Inmiddels is hij 1,5 en steeds weer verbaast hij ons. Meerdere keren was hij zo ziek dat we dachten dat hij niet lang meer te leven had. Zelfs een aai over zijn hoofd maakte hem dan aan het huilen omdat hij daar te zwak voor was. En dan een paar weken later ging het opeens weer beter en lachte hij weer. Ook al ontwikkelde hij zich verder nauwelijks, hij overleefde.

Al die tijd hebben we gebeden en met allerlei mensen gepraat over de operatie die hij nodig heeft. Met de artsen, met de kinderbescherming, met zijn ouders. Er leek geen manier te zijn om deze operatie te kunnen organiseren. Als kind zonder ouders die voor je zorgen heb je hier bijna geen kans. Niemand neemt deze verantwoordelijkheid op zich. Uiteindelijk zijn we gaan praten met de Hongaarse organisatie die ook in het ziekenhuis werkt. Zij hebben gesprekken gehad met allerlei instanties en na 2 maanden heen en weer gestuurd te worden was het eindelijk zo ver, Abel zou geopereerd worden! Hiervoor moest hij eerst naar een ander ziekenhuis en van daaruit zouden ze hem naar Kiev sturen voor de operatie. De reis naar het eerste ziekenhuis was echter al te veel voor hem. Hij kwam daar in erg slechte conditie aan en werd direct naar de IC gebracht. Na een week stabiliseerde hij en kon hij toch naar Kiev. Ook daar kwam hij erg slecht aan. Om zijn leven te redden was een operatie nodig, maar de uiteindelijke operatie om zijn hartprobleem te corrigeren was nog niet mogelijk. Op dit moment ligt hij op de IC in Kiev. De artsen geven hem weinig kans op overleven. Als hij deze week wel overleeft willen ze volgende week de hartoperatie gaan doen.

Wilt u bidden voor een wonder? Ik geloof dat God het werk dat Hij met hem begonnen is niet zal loslaten en dat Hij, ook nu zijn kansen zo klein zijn, toch een wonder voor hem kan doen. Wilt u bidden dat God Zijn weg met hem zal gaan?

Abel

Gepubliceerd op 5 januari 2022 om 20:05

If I had only known the last time would be the last time
I would have put off all the things I had to do 
I would have stayed a little longer
Held on a little tighter
Now what I'd give for one more day with you

'Cause there's a wound here in my heart 
Where something's missing
And they tell me that it's gonna heal with time
But I know you're in a place
Where all your wounds have been erased
And knowing yours are healed is healing mine"

 

Het is nu meer dan een half jaar geleden dat Abel (niet zijn echt naam) is overleden en wat zou ik er veel voor over hebben hem nog een keer vast te kunnen houden. Maar wat een troost is dit lied, om ondanks het gemis dankbaar te zijn dat zijn lijden nu voorbij is.

Begin april hebben we te horen gekregen dat onze lieve kleine strijder is overleden. Ik heb regelmatig hier of op mijn website over hem geschreven onder de naam Abel. Het is ons werk om kinderen de liefde en aandacht te geven die ze zo hard nodig hebben, maar soms ga je zoveel van een kind houden dat je hem net zou hard nodig hebt als hij jou. Ondanks dat we wisten dat hij heel ziek was kwam zijn overlijden als een enorme klap. Ik had het me zo anders voorgesteld. Zijn leven was nog niet echt begonnen, hij was vooral bezig met vechten tegen benauwdheid, eenzaamheid en zwakte en hij kon daarnaast niet veel aan. Er was zo weinig tijd om te leren wat het is om liefde te ontvangen, om getroost te worden, om te lachen, om te spelen, om naar buiten te gaan en te zien hoe mooi de wereld kan zijn. Ik stelde me voor dat die tijd nog zou komen, na zijn operatie, en dat hij alles in mocht halen wat hij gemist had. Op momenten dat hij zich goed voelde konden we een glimp opvangen van wie hij zou zijn zonder zijn ziekte, een vrolijk jongentje, die graag bij je wil zijn, samen gek wil doen en met zijn mooie grote ogen aandachtig naar je luistert. Wat had ik gehoopt dat we na zijn operatie meer en meer van deze momenten hadden mogen genieten. Doordat zijn ouders niet voor hem konden zorgen was hij overgeleverd aan het systeem en moest hij heel lang wachten op een hartoperatie. Toch is hij uiteindelijk naar Kiev gebracht waar hij geopereerd zou worden. Na al die kinderen die we hebben zien overlijden waren we zo blij dat er eindelijk iets gebeurde. Maar ondanks dat zoveel mensen voor hem hebben gestreden kwam de hulp te laat. Zijn lijden lijkt zo oneerlijk en zinloos en roept zoveel vragen op. Het laat me steeds meer uitkijken naar een wereld waar geen pijn meer is.

“Hij zal alle tranen uit hun ogen wissen. Er zal geen dood meer zijn, geen rouw, geen jammerklacht, geen pijn, want wat er eerst was is voorbij” Openbaring 21:4

 

* Vanwege privacy redenen is er gekozen voor een andere naam