De tijd van je leven in het ziekenhuis?
Gepubliceerd op 17 juni 2018 10:31
Ik denk dat een gemiddeld mens een ziekenhuis opname als een diepte punt ervaart en zo niet, dan zegt dat toch wel iets over het leven dat iemand normaal gesproken heeft. Zeker als je niet eens echt ziek bent en gedwongen in het ziekenhuis moet blijven. Hoewel we onze kinderen graag bij ons houden zien we meestal ook wel duidelijk dat het beter is als het kind weer naar huis gaat. Zo niet bij Ruben en Esther*, twee kinderen die vanuit het kindertehuis bij ons kwamen. Als de kinderen daar ziek zijn komen ze tijdelijk bij ons en je merkt dat ze genieten van hun ziekenhuisopname. Over Ruben kunt u lezen op de site van mijn collega, www.stefanieinoekraine.nl
Afgelopen week is Esther een week bij ons geweest, omdat ze op haar hoofd gevallen was in het kindertehuis, maar gelukkig had ze daar niet echt last van. Ze praatte nauwelijks en als ze iets zei was het fluisteren. Aan het begin huilde ze bij elk nieuw ding dat we deden, maar al gauw kwam ze er achter dat wij wel te vertrouwen waren. Hoewel ze alleen Oekraïens kan en ik alleen een beetje Hongaars klikte het toch prima. Ze kreeg nieuwe kleren waar ze heel blij mee was, met haar nieuwe schoenen rende en danste ze de zaal door van geluk. Ze vond het heerlijk om op schoot te zitten en buiten een wandelingetje te maken waarbij ze je hand mocht vast houden. Toen ik haar mee nam naar de winkel had ze geen idee dat je daar voor de spullen ook moet betalen en wou gewoon de winkel uitlopen met de spullen. Ze vond reclame borden in de winkel al prachtig en was helemaal trots op een bonnetje dat uit een betaalautomaat kwam. Helaas was er ook elke dag het moment dat wij weer naar huis gingen en dan was ze ontroostbaar. De zusters vertelden later dat ze een keer twee uur lang gehuild heeft. Dat is erg moeilijk om te horen en je gaat je ook afvragen, doe ik er dan wel goed aan zo aardig tegen haar te doen, want straks gaat ze weer weg en hoe zal het dan met haar gaan? De laatste dag dat ze in het ziekenhuis was merkte ik dat ze echt niet gewend is zoveel aandacht te krijgen. Nu ze dat wel krijgt wil ze er ook voor vechten, zo ging ze huilen toen ik een ander kind uit bed ging halen en wilde zij per se mijn hand vast houden en mochten andere kinderen dat niet. Als een ander kind op schoot zat moest zij dat ook. En hoe kan je het haar kwalijk nemen? Niemand heeft haar geleerd te delen en dat ik nog steeds van haar houd, ook als ik met andere kinderen speel. Natuurlijk heb ik haar dat proberen te leren, maar ik had zo graag meer tijd met haar gehad. Ze werd opgehaald door iemand uit het kindertehuis. Ik zag wel dat ze diegene herkende, maar ze was totaal niet blij om hem weer te zien. Ze wou alleen bij mij blijven staan en toen de man uiteindelijk haar hand pakte om haar mee te nemen begon ze heel hard te huilen en rende ze weg. Het liefst was ik met haar mee gerend, maar ik heb haar moeten optillen en haar naar de auto moeten brengen. Achteraf voelt dat zo ontzettend slecht. Ze was stil en dacht blijkbaar dat ik met haar mee ging, maar toen ik haar in de auto zette ging ze gillen, schoppen en slaan en ik hoorde haar nog tegen de deuren schoppen en gillen toen de auto weg reed. Wat voel je je dan tekort schieten. De enige die waarschijnlijk sinds lange tijd van haar heeft gehouden zet haar gewoon in een auto en ‘stuurt’ haar weg. Wat had ik graag met haar mee gehuild.. In plaats daarvan slikte ik mijn tranen weg, zwaaide de auto uit en ging weer terug naar de andere kinderen. Voor huilen was pas later tijd. Je gaat twijfelen, heb ik haar nou niet juist nog meer verdriet gegeven, had ik haar niet beter meer kunnen negeren zodat het niet zo moeilijk zou zijn weg te gaan. En toch hoop ik dat deze week inderdaad voor haar de tijd van haar leven is geweest en dat ze dit later nog zal herinneren. En dat ze zal blijven geloven dat mensen van haar kunnen houden en bovenal dat God van haar houdt en haar nooit in de steek laat.
* Vanwege privacy redenen zijn dit niet de echte namen van de kinderen
Op bezoek in het kindertehuis!
Gepubliceerd op 1 juli 2018 19:22
In de vorige blog kunt u lezen over Esther en Ruben. Twee kinderen uit het kindertehuis (voor kinderen vanaf 4 jaar) die tijdelijk bij ons in het ziekenhuis waren. Het afscheid met hen was moeilijk en we konden hen moeilijk uit onze gedachten loslaten. Er werd altijd gezegd dat je niet zomaar op bezoek kon in het kindertehuis, zeker als je geen familieband met de kinderen hebt. Toch wilden we het gewoon graag proberen en zijn we afgelopen week naar het kindertehuis gereden. We vroegen naar Esther en Ruben en het was geen enkel probleem om hen te zien. Ze werden naar ons toegebracht en we mochten met hen in een klaslokaaltje praten en spelen. Ze herkenden ons wel, maar in eerste instantie waren ze alleen maar bang. Bang voor wat er ging gebeuren, blijkbaar totaal niet gewend aan nieuwe dingen of mensen die bij hen op bezoek komen. Toen ze merkten dat we alleen maar kwamen om hen te zien en met hen te spelen werden ze langzaam steeds vrolijker. We hebben gekleurd, een spelletje gespeeld, met hen gepraat en gebeden. Ruben had al snel hele verhalen en vroeg of we snel weer kwamen. Esther lachte en straalde alleen maar, ze zegt vrijwel niks, maar geniet duidelijk van de aandacht. Al snel kwam het moment dat we weer weg moesten gaan. Ruben begreep het gelukkig goed toen we uitlegden dat we snel weer een keer zouden komen, Esther begreep dat nog niet en huilde toen we weg gingen. We hopen deze week weer bij hen langs te kunnen gaan. Wilt u voor hen en voor alle kinderen in het kindertehuis bidden? Het huis ziet er best gezellig uit en de kinderen goed verzorgd, beter eigenlijk dan we dachten. Maar als je ziet hoe de kinderen reageren op aandacht dan merk je dat ze toch echt heel veel missen. Elk kind heeft persoonlijke aandacht en liefde nodig. We hopen hen door ons bezoek ook steeds een klein beetje te kunnen laten zien van die aandacht en liefde die God hen wil geven
Update kinderen
Gepubliceerd op 21 juli 2018 12:22
Tijd voor een korte update over een aantal kinderen waar ik de afgelopen tijd over heb geschreven.
Ruben en Esther zitten nog steeds in het kindertehuis. We zijn er nu achter gekomen dat dit kindertehuis alleen bedoeld is voor korte termijn. De kinderen blijven hier maximaal 2 maanden en gaan dan door naar een andere plek. Waarheen precies is ons nog onduidelijk. Ruben zal volgende week naar een huis gaan voor ‘kinderen die beter moeten leren gehoorzamen’ zo werd ons verteld. Bij zo’n beschrijving houden we ons hart vast.. We hopen er nog achter te kunnen komen waar hij precies heen gaat.
De afgelopen keren dat we in het kindertehuis waren speelden de kinderen buiten. We kwamen eigenlijk alleen voor Ruben en Esther, maar alle kinderen kwamen op ons afgerend. Iedereen wil aandacht. Veel kinderen vertelden dat ze zo graag weg wilden, naar huis wilden. Er waren zoveel kinderen dat het voor ons erg moeilijk was iedereen aandacht te geven. Bovendien waren de kinderen best agressief tegen elkaar. Ze sloegen, schoppen, beten elkaar zelfs.. Eén jongentje werd echt gepest, iedereen die langs hem liep gaf hem gewoon even een klap, een duw of een schop. We waren maar met z’n tweeën, dus het was moeilijk rust in de groep te krijgen. Bovendien is het ergens ook zo goed te begrijpen. De kinderen missen persoonlijke aandacht, hebben geleerd dat ze voor zichzelf op moeten komen. Als ze gehoord willen worden moeten ze zorgen dat ze rest de baas blijven. Er zitten 60 kinderen in het huis, tussen de 4 en 18 jaar. Er zijn drie begeleiders voor de hele groep. Zij werken 24 uur en worden afgewisseld door drie andere begeleiders. Ze doen hun best, maar het is goed te begrijpen dat ze niet elk kind persoonlijke aandacht kunnen geven. Omdat wij het zelf helaas niet aan kunnen met z’n tweeën al de kinderen aandacht te geven hebben we ervoor gekozen voortaan alleen Ruben en Esther te bezoeken en hen apart te nemen, hoe moeilijk dat ook is tegenover de rest van de kinderen. We kunnen helaas hen niet allemaal helpen, maar we proberen in ieder geval iets te betekenen voor deze twee. En natuurlijk blijven we bidden voor het hele huis.
Update december 2018:
Helaas hebben we moeten besluiten niet meer naar het kindertehuis te gaan. Aangezien het huis alleen voor korte opvang is wisselen de kinderen elke keer en is het voor ons lastig echt contact op te bouwen met de kinderen, ook omdat het zoveel kinderen zijn. Toen Esther en Ruben weg zijn gegaan hebben we daarom besloten voorlopig niet meer op bezoek te gaan. Esther is uiteindelijk terug naar haar moeder gegaan, we weten niet waar ze woont, maar hopen dat haar thuissituatie verbeterd is. Ruben is naar een huis voor kinderen met gedragsproblemen gegaan.
Onze ervaring in dit kindertehuis heeft ons er extra van bewust gemaakt dat er nog zoveel kinderen hier in Oekraïne zijn die geen veilig en liefdevol huis hebben. De situatie in veel kindertehuizen hier is absoluut niet hoe een kind zou moeten opgroeien. De kinderen hebben weinig mensen om hen heen die ze kunnen vertrouwen. Wilt u aan hen blijven denken en voor hen bidden?