Wilt u een bericht ontvangen als er een nieuwe blog op de website geplaatst wordt? U kunt hiernaast uw e-mailadres opgeven. 


Hoe zal een gezinshuis hun leven veranderen?

R* (7 jaar) en S* (8 jaar) zijn beide jongetjes die geboren zijn met cerebrale parese en al vrijwel hun hele leven in het ziekenhuis of kindertehuis zijn. Waar er in Nederland allerlei therapieën en hulpmiddelen zijn voor kinderen met cerebrale parese is er in een kindertehuis met zoveel andere kinderen weinig mogelijk aan therapie. Soms krijgen ze een ‘kuur’ van 10 dagen massages of ergotherapie,  maar na deze 10 dagen liggen ze weer onafgebroken in hun bed.  Ze zijn een van de velen, ze worden verschoond en krijgen te eten en dat is eigenlijk alles. Er wordt vaak gedacht dat er toch niks met hen te bereiken is, dat ze niks kunnen leren, dat ze niks snappen en het dus eigenlijk ook niet nodig is hun aandacht en liefde te geven want ze hebben het toch niet door. Dat ook R en S hun eigen persoonlijkheid hebben wordt niet gezien.Niemand weet wie R en S echt zijn...  Als je wel tijd met hen doorbrengt kom je erachter dat S een heel vriendelijk en sociaal jongetje is. Hij is gek op aandacht, knuffelen, maar houdt ook vooral van gek doen en grappen maken. Hij vindt het prachtig als andere kinderen de bril van mijn neus trekken of als ik iets laat vallen… Doordat S heel slap is en eigenlijk nooit zijn spieren heeft kunnen trainen heeft kost alles hem veel moeite, zelfs speelgoed vast houden gaat eigenlijk niet. Maar als hij dan samen met mij dingen kan doen die hij andere kinderen ook ziet doen dan gaat hij glunderen van trots. S is een enorme doorzetter en klaagt eigenlijk nooit. Hij heeft heel veel moeite om op zijn buik te liggen omdat hij zijn hoofd niet goed op kan tillen. Toch zijn we dat aan het oefenen en hoewel het zichtbaar is hoe moeilijk het voor hem is geeft hij geen kik en blijft zijn best doen zijn hoofd op te tillen. De enige keer dat hij echt huilt is als hij niet mee mag met wandelen of als hij te weinig te eten krijgt. Helaas gebeurt dat veel te vaak...

Lees meer »

Expositie 8 en 9 Juli Lotte Aerssens Fotografie

In April is Lotte Janse, schoonzus van Marianne Janse, een week in Oekraïne geweest om een fotoreportage te maken. Van het dagelijkse leven in Oekraïne, het kindertehuis, maar ook echt de verhalen van de kinderen zelf.  Online kunnen we de foto’s van de kinderen niet delen vanwege hun privacy, maar hun verhalen zijn te belangrijk om niet te vertellen. Door middel van een expositie wil Lotte deze kinderen een stem en gezicht geven. U bent allen van harte uitgenodigd bij de expositie op 8 en/of 9 juli in de Agnietenkapel in Gouda. Op deze pagina kunt u alvast een indruk krijgen. Op 8 juli zal de expositie om 11.00 geopend worden met een korte toelichting door Lotte. U bent hiervoor van harte uitgenodigd. Om de kosten van de expositie te dekken zal er drinken en taart verkocht worden. Er is geen mogelijkheid om te pinnen, dus neem hiervoor contant geld mee.

Lees meer »

Gezinshuis starten in oorlogsland?

Het afgelopen jaar is er ontzettend veel gebeurd. De vaste lezers van de nieuwsbrieven of bezoekers van de gebedsavonden hebben kunnen lezen wat het uitbreken van de oorlog voor gevolgen heeft gehad voor het werk in het kindertehuis. Helaas is het niet gelukt alle gebeurtenissen bij te houden op de website.

Lees meer »

Toekomstplannen

Al vanaf het allereerste begin dat ik in Oekraïne werk droom ik ervan om de kinderen die ik tegenkom een echt veilig thuis te kunnen geven, om altijd bij ze te kunnen zijn en ze een toekomst te kunnen geven. Vooral voor de kinderen die extra kwetsbaar zijn doordat ze een special need hebben. Het heeft me altijd al heel mooi geleken om een kleinschalig groepshuis op te zetten, waar kinderen in liefde en veiligheid op kunnen groeien.. Hoewel dit idee vrij onbereikbaar leek heb ik een half jaar geleden samen met mijn hometeam besloten actief met deze droom aan de slag te gaan en uit te zoeken of het haalbaar is en wat er allemaal bij komt kijken. In onderstaand document beschrijf ik mijn droom gedetailleerder; de reden waarom ik denk dat een alternatief voor het kindertehuis nodig is en een globale beschrijving van hoe ik het groepshuis voor me zie.   

Lees meer »

Abel

"If I had only known the last time would be the last timeI would have put off all the things I had to do I would have stayed a little longerHeld on a little tighterNow what I'd give for one more day with you

Lees meer »

Even voorstellen!

Op dit moment werk ik samen met mijn collega Mirjam vier dagen in de week in het kindertehuis . Graag stel ik u voor aan twee van onze kinderen: Eén van de kinderen waar we voor zorgen is Emma*. Emma is bijna 2 jaar. Helaas weten we nog niet van alle kinderen wat ze precies voor aandoening hebben. Dit weet alleen de hoofdarts van het kindertehuis en haar hebben we nog niet kunnen spreken. Wel weten we dat Emma niet goed kan zien. Het lijkt erop dat haar hersenen haar ogen niet goed aansturen en de informatie niet goed verwerken. Haar ogen gaan continue heen en weer en het is heel moeilijk voor haar om haar ogen ergens op te focussen. Meestal hoort ze me eerst en pas als ik mijn hoofd echt vlak voor haar houd lukt het haar na een tijdje om me in de ogen te kijken en schenkt ze me een brede lach. 

Lees meer »

Hoe moet het verder met Abel?

Eén keer in de week in het weekend gaan we naar het ziekenhuis in Vinogradiv.  Hier liggen nog 4 kinderen die heel hard aandacht nodig hebben. Eén van de kinderen is Abel* over wie ik vaak geschreven heb. Hij groeit redelijk en is vaak vrolijk. Hij begint er steeds weer meer aan te wennen op schoot te zitten en als hij moet lachen doen zijn armpjes en beentjes mee van enthousiasme. Abel is heel erg gesteld op het vertrouwde. Altijd hetzelfde muziekje in zijn bed en dezelfde beer. Vreemd speelgoed vindt hij maar niks. Ook is alles snel teveel voor hem. Hij kan maar even op schoot zitten en dan begint hij al erg te hijgen en moet hij weer liggen. Ook verschonen en omkleden is een hele inspanning voor hem. Eten blijft een gevecht voor hem. Hij heeft vaak honger, maar het eten kost ook veel moeite waardoor het bijna altijd huilend gaat. Het is moeilijk om te zien hoe zwaar hij het dan heeft, terwijl dit toch iets zou moeten zijn waar een baby van kan genieten. 

Lees meer »

Happy moments tijdens de quarantaine

Zoals u eerder heeft kunnen lezen kunnen we op dit moment niet werken in het ziekenhuis. We missen de kinderen erg en we weten niet hoe lang het gaat duren. We weten niet eens of we hen wel terug gaan zien, sommige kinderen gaan naar het kindertehuis en sommigen zijn ernstig ziek. In deze zorgen kan de tijd thuis erg lang duren. Om het toch vol te kunnen houden probeer ik regelmatig foto's te maken van de mooie momenten die ik zeker ook nog wel heb deze periode. Ik probeer wat meer tijd te besteden aan het studeren op de Oekraïense taal en het uitzoeken en nadenken over hoe we ons werk hier in de toekomst voort kunnen zetten. Daarnaast geniet ik van het weer, van mijn dieren, van het mooie land. Deze momenten probeer ik zoveel mogelijk vast te leggen en elke week een verzameling van mijn genietmomentjes te maken. Hier kunt u daarvan mee genieten! 

Lees meer »

Coronavirus in Oekraine

Hallo allemaal, Het coronavirus houdt ons allemaal bezig. Dat is niet anders in Oekraïne, alhoewel de informatie daar beperkter is en nog niet iedereen de ernst van de situatie lijkt in te zien. Op dit moment zijn de grenzen van het land volledig gesloten en zijn ook alle scholen dicht.

Lees meer »

Toekomst voor Abel

Het is hoog tijd om u een update te geven over hoe het met Abel* is. De afgelopen weken zijn intensief geweest. De eerste weken waren we elke dag bij hem en zelfs op de momenten dat je niet bij hem was, waren we in gedachten nog wel met hem bezig. De zorg voor hem was zwaar, hij blijft erg moeilijk eten en huilt veel. Maar de momenten dat hij vrolijk is zijn daardoor nog specialer. Hij kan zo heerlijk breeduit lachen en met grote ogen naar je luisteren. Hij groeide langzaam, ondanks dat hij er ook nog een flinke verkoudheid en koorts bij kreeg. Twee weken geleden kwamen heel onverwacht opeens zijn ouders langs. Ze vertelden dat ze hem de volgende dag zouden komen ophalen en mee naar huis nemen. De drie weken daarvoor waren zijn ouders niet geweest en bij eerdere bezoekjes kwamen ze altijd alleen even heel kort kijken. Het was dus een totale verassing voor ons dat hij opeens zo snel weg zou gaan. Dat geeft hele dubbele gevoelens. We hoopten natuurlijk al die tijd dat hij naar huis zou kunnen gaan en verwachtten ook dat zijn ouders voor hem wilden zorgen, alleen zo snel en abrupt afscheid nemen was niet makkelijk. Na 5 maanden voor hem te hebben gezorgd heb je hem goed leren kennen en weet je hoe je het aan moet pakken als hij moeilijk drinkt of veel huilt. 

Lees meer »

'Kleine dingen' voor Abel

In mijn vorige blog heb ik u verteld over Abel* en gevraagd om gebed voor een wonder voor hem. Hij werd steeds magerder en de kans dat hij geopereerd kon worden aan zijn hart en hazenlip werd steeds kleiner. Hij groeide eigenlijk gewoon helemaal niet. Als een kind een ziekte heeft waar echt niks aan gedaan kan worden is dat soms makkelijker te accepteren dan wanneer je het idee hebt dat hij wel geholpen zou kunnen worden, maar dat de juiste omstandigheden ontbreken. We hadden steeds het idee dat Abel wel zou kunnen groeien als zijn moeder 24 uur bij hem zou zijn en met heel veel geduld hem zoveel mogelijk goede kwaliteit voeding zou geven.  En als hij zou groeien dan kon hij naar Kiev voor een operatie. Zijn moeder heeft al laten zien dat ze dit met hem zou willen doen en dat ze het geld voor een operatie hebben. Juist daarom is het zo moeilijk om aan te zien dat hij steeds magerder werd. We hebben dit met de dokter besproken en ook zij gaf aan dat hij op deze manier waarschijnlijk nooit gaat groeien en dat hij zijn moeder nodig heeft. In overleg met haar hebben we besloten om te proberen of het helpt als hij andere voeding krijgt en als er iemand is die veel tijd heeft om hem dit te geven. Mijn collega en ik maken nu elke voeding voor hem klaar. Een van ons is er de ochtend en de middag en de ander de avond. Dit kunnen we natuurlijk niet altijd vol houden, 7 dagen per week en daarom willen we dit twee weken proberen. In eerste instantie vooral om te kijken of deze voeding überhaupt helpt.

Lees meer »

Een wonder voor Abel

Graag wil ik u verder voorstellen aan Abel*. In mijn vorige nieuwsbrief heeft u al wat over hem kunnen lezen. Bij een baby van 4 maanden kan je soms jaloers zijn op de onschuld en onbezorgdheid die ze uitstralen, ze weten nog niks van de wereld om hen heen en hoeven nog nergens over te piekeren. Bij Abel is het vaak andersom, als je hem ziet zou je zo graag iets van zijn moeiten overnemen om het hem wat makkelijker te maken. Zoals in mijn nieuwsbrief te lezen is, is hij geboren met een hazenlip en een hartafwijking. In het ziekenhuis lijkt hij wel een bezienswaardigheid, regelmatig stoppen mensen even bij zijn kamer om te kijken hoe zielig hij er uit ziet. Een keer was er zelfs een moeder van een ander kindje op de afdeling die hem zag en begon te huilen en spontaan begon te bidden voor hem. Blijkbaar is het voor iedereen moeilijk om een baby te zien die iets heeft. Toch is de hazenlip niet hetgeen waar hij het meeste last van lijkt te hebben. Hij is vooral heel onrustig en gestrest, misschien van buikpijn, van ademnood door zijn hartprobleem of soms van de honger. Niemand weet het precies. Soms ligt hij rustig in je armen, maar als je hem even anders neer legt is of als hij ergens iets hoort is dat al weer teveel voor hem en begint hij weer te huilen. Gelukkig wordt hij tegenwoordig vaak rustig als hij rechtop tegen je aan kan liggen. Eten kost hem meer moeite dan een ander kind, maar met een speciale speen lukt het hem best aardig. 

Lees meer »

Onze lieve, grappige en dappere Ruslan

Afgelopen woensdagavond is onze lieve, grappige en dappere Ruslan overleden. Hoewel hij geboren is met een hartprobleem kwam het voor ons toch nog erg onverwachts en is het een enorme klap voor ons. Van alle kinderen die ik de laatste jaren hier heb leren kennen is hij de enige waar ik twee jaar lang voor heb mogen zorgen. Bij sommige kinderen is het gelijk liefde op het eerste gezicht en merk je gelijk een klik, bij andere kinderen heb je meer tijd nodig om elkaar te leren begrijpen en het kind echt in je hart te kunnen sluiten. Maar misschien is de band die je dan opbouwt juist nog wel sterker. Bij Ruslan was dat het geval. Toen ik hem net leerde kennen wist ik niet goed wat ik met hem aan moest. Hij was zo onrustig en huilde veel en ik begreep hem vaak niet. 

Lees meer »

Hoe geef je hulp op een zigeunerkamp?

Naast het werk in het ziekenhuis zijn we de afgelopen weken regelmatig op bezoek geweest in het zigeunerkamp. Naast de stad Vinogradiv waar ik woon ligt Pidvinogradiv. Hier ligt een groot zigeunerkamp waar veel van “onze” kinderen in het ziekenhuis vandaan komen. Eén van deze kinderen is Larissa. Ze heeft vorig jaar een tijdje bij ons in het ziekenhuis gelegen en zo hebben we haar moeder leren kennen. Haar moeder kwam elke dag langs om bij Larissa te zijn en bleef dan het liefst de hele dag. Dit heeft indruk op ons gemaakt omdat dat meestal niet gebeurt. Als je zoveel van je kind houdt waarom laat je haar dan niet gewoon thuis wonen? Al snel bleek dat de leefomstandigheden verre van ideaal waren voor een baby. Het huisje waarin ze wonen zou in Nederland al niet voldoen als schuurtje om je fietsen in te stallen. 

Lees meer »

Ludmilla nu echt Thuis

Afgelopen zondag is Ludmilla overleden. In mijn eerste nieuwsbrieven en blogs heeft u over haar kunnen lezen.Ludmilla was zwaar gehandicapt na een hersenvliesontsteking toen ze drie maanden oud was. Toen ik nog in Beregowo in het ziekenhuis werkte heb ik ruim 1,5 jaar voor haar gezorgd. Na haar 2e verjaardag is ze plotseling naar huis gegaan. We waren erg bezorgd over haar thuissituatie. Haar moeder heeft nog 7 ander kinderen en heeft niet veel geld. Al snel begon Ludmilla erg af te vallen en steeds schever te groeien. Niet omdat haar moeder niet haar best deed, maar Ludmila eet vrij lastig en als je alles zelf moet doen is dat behoorlijk zwaar. In Nederland zou er een heel team van artsen en fysiotherapeuten om je heen staan, hier moet je het gewoon maar zelf uit zoeken. Aan het begin ben ik samen met mijn collega Stefanie vaak langs geweest. We konden Ludmilla dan eten geven en vooral ook haar moeder bemoedigen. Toen Stefanie zelf een auto had ben ik minder vaak langs gegaan omdat het voor mij vrij ver weg was. Via Stefanie bleef ik op de hoogte hoe het met haar ging. Zij is steeds meer hulp gaan geven en uiteindelijk elke dag langs geweest om de moeder de ondersteuning te geven die ze nodig had in de zorg voor Ludmilla. Helaas is Ludmila toch steeds zwakker geworden. Het eten ging steeds moeilijker, ze kreeg doorligplekken en groeide erg scheef. Daardoor had ze ook pijn en vaak ook honger, maar slikken ging moeilijk. Haar leven hier op aarde was vooral lijden geworden. Op het moment dat ze overleed overheerste dan ook de dankbaarheid, dat haar lijden eindelijk voorbij was en dat ze een nieuw lichaam zal krijgen. Dat ze zal kunnen zien, horen, lopen en praten! Altijd als ik naar Ludmila keek was het contrast zo groot, zoveel moois en zoveel pijn in één. Ze was echt een  heel mooi

Lees meer »

"Kan ik je helpen?"

In Oekraïne is alcohol een heel groot probleem. Regelmatig zie je mensen langs de kant van de weg hun roes uitslapen. Alcohol is voor veel mensen de enige manier om hun problemen even te ontvluchten. Het verwoest levens: mensen die niet meer kunnen werken en zelfs op straat terecht komen, kinderen waar niet voor gezorgd wordt, baby’s die geboren worden met het alcohol syndroom. Van generatie op generatie wordt het probleem doorgegeven. En als je er eenmaal in zit, kan alleen een wonder je er nog uit helpen. Er zijn geen afkickklinieken waar je terecht kan en er wordt wel gezegd dat je hier makkelijker aan alcohol kan komen dan aan brood.

Lees meer »

Benjamin, zoon van geluk

Gisteren kregen we het bericht dat onze lieve Benjamin op 1e kerstdag is overleden. Hij is 10 maanden oud geworden.Hij was ‘zomaar’ een jongetje: het zoveelste kindje van alcohol verslaafde ouders, het zoveelste kindje met een hartprobleem, het zoveelste kindje in het kindertehuis. Maar voor mij was hij het mooiste jongetje dat ik ken, had hij de mooiste lach, de liefste huil. Hij hoorde in mijn mooiste dromen, ik had hem zo graag ooit opgehaald uit het kindertehuis. Hij was onze zoon van geluk.  Voor hem was dat geluk er niet, in eenzaamheid gestorven, zonder mensen die van hem hielden. We wisten niet dat hij ziek was. Hij was sterk toen hij het ziekenhuis verliet en we hoopten op een hartoperatie voor hem, zodat hij als gezond jongetje op kon groeien. Maar zijn thuis was blijkbaar niet hier op aarde, maar bij de Vader, waar hij pas echt Benjamin, zoon van geluk, kan zijn. Wat kijken we uit naar het moment dat we hem daar weer mogen zien en wat zullen we hem tot die tijd missen. 

Lees meer »

Benjamin, veilig onder Zijn vleugels

Benjamin, wat ga ik hem missen. Ook al werkte ik de laatste maanden niet meer in Beregowo, toch hoorde ik nog veel van hem via mijn collega’s daar en wist ik dat er goed voor hem gezorgd werd. Bovendien kon ik nog regelmatig even langs om hem te knuffelen. Vandaag hebben mijn collega’s hem weg moeten brengen naar het kindertehuis. Hoe vaak heb ik er niet stiekem van gedroomd dat ik zijn moeder kon zijn. Hoe hij zou zijn als hij zijn eerste stapjes zou zetten, naar school zou gaan, volwassen zou worden. Ik zou er zo graag zijn als hij huilt als hij gevallen is, als hij misschien wel gepest wordt, als hij ziek is. Bovendien zal hij een hartoperatie nodig hebben. Het idee dat hij geopereerd wordt en moet herstellen zonder dat er iemand bij hem is die echt van hem houdt doet me pijn. Zoals het er nu naar uit ziet zal ik hem niet weer zien. Mensen die geen familie zijn mogen de kinderen in het tehuis niet bezoeken.

Lees meer »

Stop weeshuistoerisme en dan?

Zoals u misschien wel gehoord of gelezen heeft wordt en momenteel campagne gevoerd door Better Care Network Netherlands om weeshuistoerisme te stoppen. Zij geven aan dat kinderen in weeshuizen niet gebaat zijn bij Nederlandse vrijwilligers die gedurende korte tijd in het buitenland werken. Natuurlijk hebben ze gelijk dat het veel beter zou zijn gezinnen te begeleiden en te zorgen dat kinderen thuis kunnen blijven wonen. Toch merken we hier in Oekraine dat dat erg moeilijk is en dat kinderen gedragsproblemen en ontwikkelingsachterstanden oplopen als er niemand naar hen om kijkt. Zolang de kinderen geen veilige plek hebben waar ze op kunnen groeien geloven wij dat Nederlandse vrijwilligers hard nodig zijn om de kinderen te leren wat liefde is. Mijn ouders hebben hier een artikel over geschreven wat in het Nederlands Dagblad is gepubliceerd. 

Lees meer »

Ludmila eindelijk thuis

Zoals in de vorige nieuwsbrief te lezen is, is Ludmila toen ze net 2 jaar geworden is eindelijk naar huis gegaan. We bezoeken de familie nu elke week en proberen hen waar mogelijk te helpen in de zorg voor Ludmila.

Lees meer »

Eindelijk! Benjamin 4 kilo!

Het is al weer een tijdje geleden, maar nog steeds het vermelden waard, Benjamin is de 4 kilo gepasseerd! (Lees hier de eerder blogs over Benjamin) Het duurde even, hij hield het nog lang spannend, zelfs toen hij al 3380 woog duurde het nog een week voor hij echt 4 kilo was. Toen het eindelijk zover was hebben we dat samen met de zusters gevierd met taart.

Lees meer »

De eerste week in Vino!

Eindelijk tijd om weer een blog te schrijven. De afgelopen weken zijn erg druk geweest. Mijn zusje Esther is hier een paar weken geweest. Ze heeft me geholpen met verhuizen, we hebben samen gewerkt in het ziekenhuis in Beregowo en we hebben veel leuke dingen gedaan. Het was erg wennen toen ze weer weg ging. Ook het afscheid in Beregowo was zwaar. Mijn huisje in het straatkinderen huis mis ik erg, het was altijd gezellig met de kinderen die naast me woonden, ook mijn collegas mis ik, het was zo goed met hun te werken en dichtbij hun te wonen. Maar vooral het afscheid van Benjamin was moeilijk. Hij voelt gewoon als 'mijn' kindje en het is zo gek om hem achter te laten. Gelukkig kom ik vaak terug en zie ik hem nog genoeg, bovendien weet ik dat mijn collegas heel goed voor hem zullen zorgen. Toch zou ik er heel veel voor over hebben om hem mee te kunnen nemen. Hij zal altijd heel speciaal voor me blijven.

Lees meer »

Nieuwsbrief juli

Er is weer een nieuwe nieuwsbrief uit! Lees hem hier op de website of meld u aan om hem in uw mailbox te ontvangen. 

Lees meer »

Update kinderen

Tijd voor een korte update over een aantal kinderen waar ik de afgelopen tijd over heb geschreven. NadiaNadia is het meisje uit Vino en heeft een hartprobleem. We zijn de afgelopen tijd elke donderdag bij haar geweest en het was altijd erg genieten met haar. Ze was heel enthousiast als we kwamen en kon helemaal dubbel liggen van het lachen. Twee weken geleden is ze opgehaald door haar moeder. Haar moeder had haar eerder een keer mee naar huis genomen, maar twee dagen later weer terug gebracht, omdat ze de zorg niet aan kon. We hadden verwacht dat dat nu ook weer het geval zou zijn, maar ze is nu toch al weer enige tijd bij haar ouders. Het zal voor Nadia heerlijk zijn om niet meer altijd in haar bed te moeten liggen, er zal een hele wereld voor haar open gaan. We merkten in het ziekenhuis al wel dat ze snel bang was voor nieuwe dingen, omdat ze zo weinig gewend was. We hopen dat ze rustig kan wennen aan ‘de grote wereld’.  We maken ons ook zorgen om haar gezondheid. Ze was erg mager en haar hart was zwak, we hopen dan ook dat haar ouders met haar naar een goede hartspecialist zullen gaan. Wilt u voor haar bidden?

Lees meer »

Bedankt!

Heel erg bedankt voor alle kaartjes ,mailtjes en andere felicitaties voor mijn verjaardag! Het was heel bijzonder dat er zo veel aan me werd gedacht! Ik heb een hele fijne dag gehad! Nog steeds blijven de kaarten binnen komen, erg leuk :-) Ik ben ondertussen aan het verhuizen, vanaf as woensdag zal ik echt in Vinogradiv gaan wonen. Erg leuk om daar zoveel kaarten op te kunnen hangen! 

Lees meer »

Boldog születésnapot Ludmila!

Ludmila is vorige weer twee jaar geworden! U kunt in de afgelopen nieuwsbrieven over haar lezen. Ze is al bijna haar hele leven in het ziekenhuis en ernstig gehandicapt. Vorig jaar dachten we dat dit misschien wel haar enige verjaardag zou zijn hier op aarde. Dat maakte het extra bijzonder dat we nu toch weer deze dag mochten vieren. Ze is veel gegroeid en ze blijft een ontzettend mooi meisje. Ze heeft het gezicht van een prinsesje en we houden veel van haar. Ondanks dat ze er zelf waarschijnlijk niks van mee krijgt hebben we toch haar verjaardag gevierd. We willen haar en het ziekenhuis laten weten dat ook al kan ze niks en kan ze ons niks terug geven, toch vinden wij, maar vooral God haar waardevol. We zijn dankbaar voor het afgelopen jaar dat ze heeft gekregen en dat vonden we zeker een reden om een feestje te vieren! Boldog születésnapot betekent fijne verjaardag in het Hongaars

Lees meer »

Op bezoek in het kindertehuis!

In de vorige blog kunt u lezen over Esther en Ruben. Twee kinderen uit het kindertehuis (voor kinderen vanaf 4 jaar) die tijdelijk bij ons in het ziekenhuis waren. Het afscheid met hen was moeilijk en we konden hen moeilijk uit onze gedachten loslaten. Er werd altijd gezegd dat je niet zomaar op bezoek kon in het kindertehuis, zeker als je geen familieband met de kinderen hebt. Toch wilden we het gewoon graag proberen en zijn we afgelopen week naar het kindertehuis gereden. We vroegen naar Esther en Ruben en het was geen enkel probleem om hen te zien. Ze werden naar ons toegebracht en we mochten met hen in een klaslokaaltje praten en spelen. Ze herkenden ons wel, maar in eerste instantie waren ze alleen maar bang. Bang voor wat er ging gebeuren, blijkbaar totaal niet gewend aan nieuwe dingen of mensen die bij hen op bezoek komen. Toen ze merkten dat we alleen maar kwamen om hen te zien en met hen te spelen werden ze langzaam steeds vrolijker. We hebben gekleurd, een spelletje gespeeld, met hen gepraat en gebeden. Ruben had al snel hele verhalen en vroeg of we snel weer kwamen. Esther lachte en straalde alleen maar, ze zegt vrijwel niks, maar geniet duidelijk van de aandacht. Al snel kwam het moment dat we weer weg moesten gaan. Ruben begreep het gelukkig goed toen we uitlegden dat we snel weer een keer zouden komen, Esther begreep dat nog niet en huilde toen we weg gingen.  We hopen deze week weer bij hen langs te kunnen gaan. Wilt u voor hen en voor alle kinderen in het kindertehuis bidden? Het huis ziet er best gezellig uit en de kinderen goed verzorgd, beter eigenlijk dan we dachten. Maar als je ziet hoe de kinderen reageren op aandacht dan merk je dat ze toch echt heel veel missen. Elk kind heeft persoonlijke aandacht en liefde nodig. We hopen hen door ons bezoek ook steeds een klein beetje te kunnen laten zien van die aandacht en liefde die God hen wil geven.  

Lees meer »

De tijd van je leven in het ziekenhuis?

Ik denk dat een gemiddeld mens een ziekenhuis opname als een diepte punt ervaart en zo niet, dan zegt dat toch wel iets over het leven dat iemand normaal gesproken heeft. Zeker als je niet eens echt ziek bent en gedwongen in het ziekenhuis moet blijven. Hoewel we onze kinderen graag bij ons houden zien we meestal ook wel duidelijk dat het beter is als het kind weer naar huis gaat. Zo niet bij Ruben en Esther*, twee kinderen die vanuit het kindertehuis bij ons kwamen.  Als de kinderen daar ziek zijn komen ze tijdelijk bij ons en je merkt dat ze genieten van hun ziekenhuisopname. Over Ruben kunt u lezen op de site van mijn collega, www.stefanieinoekraine.nl   Afgelopen week is Esther een week bij ons geweest, omdat ze op haar hoofd gevallen was in het kindertehuis, maar gelukkig had ze daar niet echt last van. Ze praatte nauwelijks en als ze iets zei was het

Lees meer »

Benjamin, he is not just anyone

Eindelijk tijd om even een update te schrijven over Benjamin. Dank u wel voor uw medeleven en gebed. Vorige week vrijdag zijn we de hele dag weg geweest om meer onderzoek te laten doen naar de reden waarom hij zo slecht eet en groeit. Er zijn röntgenfoto’s gemaakt van zijn maag en darmen en daarop bleek gelukkig al direct dat er geen sprake is van een vernauwing van de uitgang van zijn maag. Natuurlijk was dat een opluchting en zijn we heel dankbaar dat het niet zo ernstig is als we dachten. Al heel snel komen de zorgen toch wel weer, wat is er dan wel en is er dan wel iets anders hoe we hem kunnen helpen. We zijn direct door gegaan voor een consult bij de cardioloog. Benjamin heeft namelijk vanaf zijn geboorte een hartafwijking, waar hij aan geopereerd zal moeten worden als hij groter en sterker is.

Lees meer »

Benjamin, zoon van geluk

Benjamin, zoon van geluk, dat is hij in zekere zin zeker: als ik hem zie voel ik me alsof ik verliefd ben, hij is zo mooi, zo klein en ik hou zoveel van hem. Bovendien vertrouw ik erop dat hij uiteindelijk geluk zal vinden, omdat God voor hem zorgt en nog veel meer van hem houdt dan ik dat doe. En toch is het geluk op dit moment in menselijke ogen ver te zoeken. Hij is 3,5 maand oud, maar de keren dat hij gelachen heeft zijn op één hand te tellen. Hij heeft al rimpels in zijn voorhoofd van hoe ernstig en gespannen hij kijkt.  Zijn hoofdje ligt meestal zo ver achterover in zijn nek dat hij er met zijn voetjes bij kan. Hij lijkt altijd honger te hebben, maar als hij wat krijgt drinkt hij maar een klein beetje. Bovendien komt dat wat hij drinkt er regelmatig weer uit, en dat blijft niet bij een beetje spugen, maar echt met volle kracht de volledige inhoud van de fles er weer uit.

Lees meer »

Stralende ogen

Graag wil ik u iets vertellen over Nadia. Om privacy redenen kan ik helaas geen foto laten zien, maar u kunt zich er vast iets bij voorstellen: een broodmager, maar mooi meisje met prachtige grote bruine, steeds vaker stralende, ogen. Nadia is een meisje van 2 jaar en ligt al bijna haar hele leven in het ziekenhuis in Vinogradiv. Toen we de eerste keer daar kwamen dachten we dat ze een meisje was van misschien net een jaar oud. Ze kon niet zitten en maakte weinig geluid. Haar ogen kunnen glunderen en ondeugend kijken, maar helaas vaak ook heel bang kijken.

Lees meer »

Nieuwsbrief mei

Er is weer een nieuwe nieuwsbrief uit! Lees hem hier op de site of meld je aan om de nieuwsbrief in je mail te ontvangen. 

Lees meer »

Een nieuw avontuur!

Het bijhouden van deze blog is er het afgelopen jaar nogal bij ingeschoten.. Dat betekent niet dat er niks gebeurd is! In de nieuwsbrieven, (die allemaal op de site staan) kunt u dit teruglezen. Het avontuur hier in Oekraïne is uiteindelijk niet bij 8 maanden gebleven.

Lees meer »

De eerste dagen in Beregowo

Verder zijn we naar de markt geweest om inkopen te doen (wat een hele ervaring is!), hebben we alvast een kijkje genomen in het ziekenhuis , heb ik het team dat hier werkt ontmoet en andere Nederlanders ontmoet die hier via verschillende stichtingen werken. Ook hebben we een plekje gevonden waar ik met Noah mijn hond kan wandelen, waar trouwens sommige mensen hier wel even van opkijken. Morgen zal ik hier naar de kerk gaan en even bijkomen van alle indrukken, voordat ik maandag echt ga beginnen met werken. Bedankt voor al uw gebed en bemoedigingen! Ik vond het heel moeilijk om uit Nederland te vertrekken en afscheid van iedereen te nemen, maar ik begin me al thuis te voelen en merk echt dat God dichtbij is. 

Lees meer »

Een heel geslaagd diner!

Uitgeput maar zeer voldaan rijden we naar huis. Wat een mooie avond! We hebben voor 16 mensen Oekraïense gerechten mogen koken. Borsjtsj, een groentesoep van rode biet, kip kiev, een abrikozentaartje en kwarkdonuts toe. Gerechten die we zelf niet kenden, maar verrassend goed in de smaak vielen.

Lees meer »

Vrijwilligers markt zondag 11/09/2016

Afgelopen weekend hebben we in gemeente De Lichtzijde een vrijwilligersmarkt gehouden tijdens het startweekend. Er waren verschillende mensen die door middel van een ‘’kraampje’’ lieten zien waar zij zich vrijwillig voor inzetten. Zo stond ik daar voor Childrens Relief om te laten zien wat ik straks zal gaan doen voor de kinderen in Oekraïne.

Lees meer »

De voorbereidingen zijn in volle gang!

De voorbereidingen zijn inmiddels in volle gang en het gaat goed! Je zit niet zomaar voor 8 maanden in Oekraine, daar moet veel voor geregeld worden. Voor Marianne is dat best druk naast haar werk. Het is leuk om al veel positieve berichten te krijgen en dat er veel mensen zijn die Marianne willen sponsoren. Bedankt!

Lees meer »

Besloten te gaan

Vorige week heb ik na lang nadenken, bidden en heel veel gesprekken met allerlei mensen besloten om te gaan! Natuurlijk moet er nog heel veel geregeld worden om dit definitief te maken. Er moet een thuisfrontcommisie opgezet worden, mijn financieën moet ik nog rond krijgen, verzekeringen moeten geregeld worden en mijn reis gepland.

Lees meer »