"Kan ik je helpen?"

In Oekraïne is alcohol een heel groot probleem. Regelmatig zie je mensen langs de kant van de weg hun roes uitslapen. Alcohol is voor veel mensen de enige manier om hun problemen even te ontvluchten. Het verwoest levens: mensen die niet meer kunnen werken en zelfs op straat terecht komen, kinderen waar niet voor gezorgd wordt, baby’s die geboren worden met het alcohol syndroom. Van generatie op generatie wordt het probleem doorgegeven. En als je er eenmaal in zit, kan alleen een wonder je er nog uit helpen. Er zijn geen afkickklinieken waar je terecht kan en er wordt wel gezegd dat je hier makkelijker aan alcohol kan komen dan aan brood.

Mensen op straat die dronken zijn worden over het algemeen genegeerd door andere mensen, het is nou eenmaal hun eigen schuld. Ook ik weet niet zo goed wat ik er mee aan moet. Zo zat ik gister in de auto en kwam ik langs iemand die kruipend over straat ging. Het had net heel hard geregend en overal lagen plassen en modder. Ik voel me gelijk een beetje ongemakkelijk, ik kan toch niet zomaar voorbij rijden? Maar helpen vind ik ook lastig, met mijn gebrekkige Oekraïens kom ik bij iemand die dronken is helemaal niet zo ver en hoe help je überhaupt zo iemand?  Ik zet de auto langs de kant van de weg en beoordeel de situatie door mijn spiegel. Er stopt vast wel iemand anders die even helpt.. Maar er rijden verschillende auto’s gewoon voorbij. De persoon komt amper vooruit. Ik zie niet of het een man of vrouw is, een man krijg ik waarschijnlijk niet eens overeind.. Toch maar even uitstappen om te gaan kijken. Ik loop er naar toe en zie dat het een klein vrouwtje is. Er liggen verschillende tasjes met boodschappen om haar heen die ze één voor één vooruit sleept. Ondertussen probeert ze zelf ook nog vooruit te komen. Ik loop naar haar toe en ze kijkt op en vraagt wat ik kom doen. Ze praat gelukkig Hongaars dus ik kan uitleggen dat ik haar wil helpen. Volgens mij mompelt ze iets dat het door de alcohol komt dus dat ik niet hoef te helpen.  Ik raap haar tasjes bij elkaar en vraag waar ze naar toe moet. Ze hoeft niet ver zeg zegt ze dus het komt wel goed. Zo ziet het er niet bepaald uit, dus ik probeer haar een hand te geven en overeind te helpen.  Dat wil ze niet, want ze is zo vies en ze wil mij niet vies maken. Pas als ik zeg dat dat echt niet erg is begint ze een beetje mee te werken en lopen we voorzichtig naar de kant van de weg. Daar wil ze dat ik haar tassen neerzet en gaat ze zelf tegen de muur aan staan. Op de vraag waar ze heen moet geeft ze geen antwoord en ze zegt dat ze hier goed staat. Ze bedankt me uitgebreid, vraagt hoe ik heet en begint over haar zoon te vertellen. Ik vraag nog een keer of ik haar niet verder kan helpen, maar nee, dit is al geweldig en het is goed zo. Dus ik ga uiteindelijk maar weer. In de auto bedenk ik dat ik haar beter in de auto had kunnen zetten en thuis kunnen brengen, maar ik vraag me af of ze überhaupt nog weet waar ze woont en of ze zelfs wel een huis heeft.

Als ik er later nog over nadenk bedenk ik hoeveel we allemaal niet lijken op deze vrouw. We zijn niet allemaal alcohol verslaafd, maar hoe vaak maken we zelf niet verkeerde keuzes die we later weer recht moeten zetten. Hoe erg is het als je verstrikt raakt in je eigen verkeerde keuzes en er niet meer uit kan komen. Het doet me denken aan één van mijn lievelingsnummers: I can’t save myself.  Ook ik doe hard mijn best om iets te maken van mijn leven. “No one can accuse me of not trying  to make the most of this hand I've been dealt” Maar soms maak ik verkeerde keuzes, maak ik er een zooitje van en blijf daar dan maar mee rond lopen: ik ga soms op die manier ‘kruipend’ door het leven. En als Jezus dan zegt: ‘kom maar, ik help je overeind” dan denk ook ik: “nee het is mijn eigen schuld, ik los het zelf wel op.” Of : “ ja maar ik ben vies”  Maar net als bij die vrouw vertel je niets nieuws.  Ze hoefde mij niet te vertellen dat het door de alcohol kwam, dat het haar eigen schuld was of dat ze vies was, met één blik was dat te zien. Maar het was ook te zien dat ze zichzelf niet kon helpen. Hoe vaak denk ik het toch nog zelf op te moeten lossen. En hoe vaak neem ik genoegen met een beetje hulp  van Jezus. Oké, ik mocht de vrouw naar de kant van de weg helpen, maar daarna wou ze zelf weer verder. Hoe lang zal het geduurd hebben voor ze weer op de grond lag? Terwijl ik haar echt thuis had willen brengen.