Ziekenhuisproject Oekraine

Het is hoog tijd om u een update te geven over hoe het met Abel is. De afgelopen weken zijn intensief geweest. De eerste weken waren we elke dag bij hem en zelfs op de momenten dat je niet bij hem was, waren we in gedachten nog wel met hem bezig. De zorg voor hem was zwaar, hij blijft erg moeilijk eten en huilt veel. Maar de momenten dat hij vrolijk is zijn daardoor nog specialer. Hij kan zo heerlijk breeduit lachen en met grote ogen naar je luisteren. Hij groeide langzaam, ondanks dat hij er ook nog een flinke verkoudheid en koorts bij kreeg. Twee weken geleden kwamen heel onverwacht opeens zijn ouders langs. Ze vertelden dat ze hem de volgende dag zouden komen ophalen en mee naar huis nemen. De drie weken daarvoor waren zijn ouders niet geweest en bij eerdere bezoekjes kwamen ze altijd alleen even heel kort kijken. Het was dus een totale verassing voor ons dat hij opeens zo snel weg zou gaan. Dat geeft hele dubbele gevoelens. We hoopten natuurlijk al die tijd dat hij naar huis zou kunnen gaan en verwachtten ook dat zijn ouders voor hem wilden zorgen, alleen zo snel en abrupt afscheid nemen was niet makkelijk. Na 5 maanden voor hem te hebben gezorgd heb je hem goed leren kennen en weet je hoe je het aan moet pakken als hij moeilijk drinkt of veel huilt. 

In mijn vorige blog heb ik u verteld over Abel* en gevraagd om gebed voor een wonder voor hem. Hij werd steeds magerder en de kans dat hij geopereerd kon worden aan zijn hart en hazenlip werd steeds kleiner. Hij groeide eigenlijk gewoon helemaal niet. Als een kind een ziekte heeft waar echt niks aan gedaan kan worden is dat soms makkelijker te accepteren dan wanneer je het idee hebt dat hij wel geholpen zou kunnen worden, maar dat de juiste omstandigheden ontbreken. We hadden steeds het idee dat Abel wel zou kunnen groeien als zijn moeder 24 uur bij hem zou zijn en met heel veel geduld hem zoveel mogelijk goede kwaliteit voeding zou geven.  En als hij zou groeien dan kon hij naar Kiev voor een operatie. Zijn moeder heeft al laten zien dat ze dit met hem zou willen doen en dat ze het geld voor een operatie hebben. Juist daarom is het zo moeilijk om aan te zien dat hij steeds magerder werd. We hebben dit met de dokter besproken en ook zij gaf aan dat hij op deze manier waarschijnlijk nooit gaat groeien en dat hij zijn moeder nodig heeft. In overleg met haar hebben we besloten om te proberen of het helpt als hij andere voeding krijgt en als er iemand is die veel tijd heeft om hem dit te geven. Mijn collega en ik maken nu elke voeding voor hem klaar. Een van ons is er de ochtend en de middag en de ander de avond. Dit kunnen we natuurlijk niet altijd vol houden, 7 dagen per week en daarom willen we dit twee weken proberen. In eerste instantie vooral om te kijken of deze voeding überhaupt helpt.

Graag wil ik u verder voorstellen aan Abel*. In mijn vorige nieuwsbrief heeft u al wat over hem kunnen lezen. Bij een baby van 4 maanden kan je soms jaloers zijn op de onschuld en onbezorgdheid die ze uitstralen, ze weten nog niks van de wereld om hen heen en hoeven nog nergens over te piekeren. Bij Abel is het vaak andersom, als je hem ziet zou je zo graag iets van zijn moeiten overnemen om het hem wat makkelijker te maken. Zoals in mijn nieuwsbrief te lezen is, is hij geboren met een hazenlip en een hartafwijking. In het ziekenhuis lijkt hij wel een bezienswaardigheid, regelmatig stoppen mensen even bij zijn kamer om te kijken hoe zielig hij er uit ziet. Een keer was er zelfs een moeder van een ander kindje op de afdeling die hem zag en begon te huilen en spontaan begon te bidden voor hem. Blijkbaar is het voor iedereen moeilijk om een baby te zien die iets heeft. Toch is de hazenlip niet hetgeen waar hij het meeste last van lijkt te hebben. Hij is vooral heel onrustig en gestrest, misschien van buikpijn, van ademnood door zijn hartprobleem of soms van de honger. Niemand weet het precies. Soms ligt hij rustig in je armen, maar als je hem even anders neer legt is of als hij ergens iets hoort is dat al weer teveel voor hem en begint hij weer te huilen. Gelukkig wordt hij tegenwoordig vaak rustig als hij rechtop tegen je aan kan liggen. Eten kost hem meer moeite dan een ander kind, maar met een speciale speen lukt het hem best aardig. 

Afgelopen woensdagavond is onze lieve, grappige en dappere Ruslan overleden. Hoewel hij geboren is met een hartprobleem kwam het voor ons toch nog erg onverwachts en is het een enorme klap voor ons. Van alle kinderen die ik de laatste jaren hier heb leren kennen is hij de enige waar ik twee jaar lang voor heb mogen zorgen. Bij sommige kinderen is het gelijk liefde op het eerste gezicht en merk je gelijk een klik, bij andere kinderen heb je meer tijd nodig om elkaar te leren begrijpen en het kind echt in je hart te kunnen sluiten. Maar misschien is de band die je dan opbouwt juist nog wel sterker. Bij Ruslan was dat het geval. Toen ik hem net leerde kennen wist ik niet goed wat ik met hem aan moest. Hij was zo onrustig en huilde veel en ik begreep hem vaak niet. 

Naast het werk in het ziekenhuis zijn we de afgelopen weken regelmatig op bezoek geweest in het zigeunerkamp. Naast de stad Vinogradiv waar ik woon ligt Pidvinogradiv. Hier ligt een groot zigeunerkamp waar veel van “onze” kinderen in het ziekenhuis vandaan komen. Eén van deze kinderen is Larissa. Ze heeft vorig jaar een tijdje bij ons in het ziekenhuis gelegen en zo hebben we haar moeder leren kennen. Haar moeder kwam elke dag langs om bij Larissa te zijn en bleef dan het liefst de hele dag. Dit heeft indruk op ons gemaakt omdat dat meestal niet gebeurt. Als je zoveel van je kind houdt waarom laat je haar dan niet gewoon thuis wonen? Al snel bleek dat de leefomstandigheden verre van ideaal waren voor een baby. Het huisje waarin ze wonen zou in Nederland al niet voldoen als schuurtje om je fietsen in te stallen. 

Afgelopen zondag is Ludmilla overleden. In mijn eerste nieuwsbrieven en blogs heeft u over haar kunnen lezen.Ludmilla was zwaar gehandicapt na een hersenvliesontsteking toen ze drie maanden oud was. Toen ik nog in Beregowo in het ziekenhuis werkte heb ik ruim 1,5 jaar voor haar gezorgd. Na haar 2e verjaardag is ze plotseling naar huis gegaan. We waren erg bezorgd over haar thuissituatie. Haar moeder heeft nog 7 ander kinderen en heeft niet veel geld. Al snel begon Ludmilla erg af te vallen en steeds schever te groeien. Niet omdat haar moeder niet haar best deed, maar Ludmila eet vrij lastig en als je alles zelf moet doen is dat behoorlijk zwaar. In Nederland zou er een heel team van artsen en fysiotherapeuten om je heen staan, hier moet je het gewoon maar zelf uit zoeken. Aan het begin ben ik samen met mijn collega Stefanie vaak langs geweest. We konden Ludmilla dan eten geven en vooral ook haar moeder bemoedigen. Toen Stefanie zelf een auto had ben ik minder vaak langs gegaan omdat het voor mij vrij ver weg was. Via Stefanie bleef ik op de hoogte hoe het met haar ging. Zij is steeds meer hulp gaan geven en uiteindelijk elke dag langs geweest om de moeder de ondersteuning te geven die ze nodig had in de zorg voor Ludmilla. Helaas is Ludmila toch steeds zwakker geworden. Het eten ging steeds moeilijker, ze kreeg doorligplekken en groeide erg scheef. Daardoor had ze ook pijn en vaak ook honger, maar slikken ging moeilijk. Haar leven hier op aarde was vooral lijden geworden. Op het moment dat ze overleed overheerste dan ook de dankbaarheid, dat haar lijden eindelijk voorbij was en dat ze een nieuw lichaam zal krijgen. Dat ze zal kunnen zien, horen, lopen en praten! Altijd als ik naar Ludmila keek was het contrast zo groot, zoveel moois en zoveel pijn in één. Ze was echt een  heel mooi

In Oekraïne is alcohol een heel groot probleem. Regelmatig zie je mensen langs de kant van de weg hun roes uitslapen. Alcohol is voor veel mensen de enige manier om hun problemen even te ontvluchten. Het verwoest levens: mensen die niet meer kunnen werken en zelfs op straat terecht komen, kinderen waar niet voor gezorgd wordt, baby’s die geboren worden met het alcohol syndroom. Van generatie op generatie wordt het probleem doorgegeven. En als je er eenmaal in zit, kan alleen een wonder je er nog uit helpen. Er zijn geen afkickklinieken waar je terecht kan en er wordt wel gezegd dat je hier makkelijker aan alcohol kan komen dan aan brood.

Er is weer een nieuwe nieuwsbrief! Lees hem hier op de website of meldt u aan om hem in uw mailbox te ontvangen. 

Er is weer een nieuwe nieuwsbrief! Lees hem hier op de website of meldt u aan om hem in uw mailbox te ontvangen. 

Gisteren kregen we het bericht dat onze lieve Benjamin op 1e kerstdag is overleden. Hij is 10 maanden oud geworden.Hij was ‘zomaar’ een jongetje: het zoveelste kindje van alcohol verslaafde ouders, het zoveelste kindje met een hartprobleem, het zoveelste kindje in het kindertehuis. Maar voor mij was hij het mooiste jongetje dat ik ken, had hij de mooiste lach, de liefste huil. Hij hoorde in mijn mooiste dromen, ik had hem zo graag ooit opgehaald uit het kindertehuis. Hij was onze zoon van geluk.  Voor hem was dat geluk er niet, in eenzaamheid gestorven, zonder mensen die van hem hielden. We wisten niet dat hij ziek was. Hij was sterk toen hij het ziekenhuis verliet en we hoopten op een hartoperatie voor hem, zodat hij als gezond jongetje op kon groeien. Maar zijn thuis was blijkbaar niet hier op aarde, maar bij de Vader, waar hij pas echt Benjamin, zoon van geluk, kan zijn. Wat kijken we uit naar het moment dat we hem daar weer mogen zien en wat zullen we hem tot die tijd missen. 

Benjamin, wat ga ik hem missen. Ook al werkte ik de laatste maanden niet meer in Beregowo, toch hoorde ik nog veel van hem via mijn collega’s daar en wist ik dat er goed voor hem gezorgd werd. Bovendien kon ik nog regelmatig even langs om hem te knuffelen. Vandaag hebben mijn collega’s hem weg moeten brengen naar het kindertehuis. Hoe vaak heb ik er niet stiekem van gedroomd dat ik zijn moeder kon zijn. Hoe hij zou zijn als hij zijn eerste stapjes zou zetten, naar school zou gaan, volwassen zou worden. Ik zou er zo graag zijn als hij huilt als hij gevallen is, als hij misschien wel gepest wordt, als hij ziek is. Bovendien zal hij een hartoperatie nodig hebben. Het idee dat hij geopereerd wordt en moet herstellen zonder dat er iemand bij hem is die echt van hem houdt doet me pijn. Zoals het er nu naar uit ziet zal ik hem niet weer zien. Mensen die geen familie zijn mogen de kinderen in het tehuis niet bezoeken.

Zoals u misschien wel gehoord of gelezen heeft wordt en momenteel campagne gevoerd door Better Care Network Netherlands om weeshuistoerisme te stoppen. Zij geven aan dat kinderen in weeshuizen niet gebaat zijn bij Nederlandse vrijwilligers die gedurende korte tijd in het buitenland werken. Natuurlijk hebben ze gelijk dat het veel beter zou zijn gezinnen te begeleiden en te zorgen dat kinderen thuis kunnen blijven wonen. Toch merken we hier in Oekraine dat dat erg moeilijk is en dat kinderen gedragsproblemen en ontwikkelingsachterstanden oplopen als er niemand naar hen om kijkt. Zolang de kinderen geen veilige plek hebben waar ze op kunnen groeien geloven wij dat Nederlandse vrijwilligers hard nodig zijn om de kinderen te leren wat liefde is. Mijn ouders hebben hier een artikel over geschreven wat in het Nederlands Dagblad is gepubliceerd.