Ziekenhuisproject Oekraine

Benjamin, wat ga ik hem missen. Ook al werkte ik de laatste maanden niet meer in Beregowo, toch hoorde ik nog veel van hem via mijn collega’s daar en wist ik dat er goed voor hem gezorgd werd. Bovendien kon ik nog regelmatig even langs om hem te knuffelen. Vandaag hebben mijn collega’s hem weg moeten brengen naar het kindertehuis. Hoe vaak heb ik er niet stiekem van gedroomd dat ik zijn moeder kon zijn. Hoe hij zou zijn als hij zijn eerste stapjes zou zetten, naar school zou gaan, volwassen zou worden. Ik zou er zo graag zijn als hij huilt als hij gevallen is, als hij misschien wel gepest wordt, als hij ziek is. Bovendien zal hij een hartoperatie nodig hebben. Het idee dat hij geopereerd wordt en moet herstellen zonder dat er iemand bij hem is die echt van hem houdt doet me pijn. Zoals het er nu naar uit ziet zal ik hem niet weer zien. Mensen die geen familie zijn mogen de kinderen in het tehuis niet bezoeken.

Zoals u misschien wel gehoord of gelezen heeft wordt en momenteel campagne gevoerd door Better Care Network Netherlands om weeshuistoerisme te stoppen. Zij geven aan dat kinderen in weeshuizen niet gebaat zijn bij Nederlandse vrijwilligers die gedurende korte tijd in het buitenland werken. Natuurlijk hebben ze gelijk dat het veel beter zou zijn gezinnen te begeleiden en te zorgen dat kinderen thuis kunnen blijven wonen. Toch merken we hier in Oekraine dat dat erg moeilijk is en dat kinderen gedragsproblemen en ontwikkelingsachterstanden oplopen als er niemand naar hen om kijkt. Zolang de kinderen geen veilige plek hebben waar ze op kunnen groeien geloven wij dat Nederlandse vrijwilligers hard nodig zijn om de kinderen te leren wat liefde is. Mijn ouders hebben hier een artikel over geschreven wat in het Nederlands Dagblad is gepubliceerd. 

Er is weer een nieuwe nieuwsbrief. Lees hem hier op de website of meldt u aan om hem in uw mailbox te ontvangen. 

Zoals in de vorige nieuwsbrief te lezen is, is Ludmila toen ze net 2 jaar geworden is eindelijk naar huis gegaan. We bezoeken de familie nu elke week en proberen hen waar mogelijk te helpen in de zorg voor Ludmila.

Haar familie is erg arm. Hun huisje bestaat uit niet meer dan vier muren. Er heeft ooit een dak op gezeten, maar daar is niet veel meer van over. Bij slecht weer regent het gewoon in. Op dit moment is het zo warm dat het geen probleem is om half buiten te wonen, maar ik moet er niet aan denken hoe koud ze het zullen hebben in de winter. Ludmila heeft 5 zussen en 1 broertje. Ze lijken allemaal sprekend op haar. Ze wonen met hun moeder en oma in het huisje, waar net twee bedden in staan.. Hun vader werkt en komt af en toe thuis, helaas vaak zonder geld voor de familie mee te nemen. In Oekraïne kunnen ouders van gehandicapte kinderen geld krijgen van de overheid. Hiervoor moeten papieren in orde gemaakt worden . Haar moeder is hier nu al weken mee bezig, maar helaas voor alsnog zonder resultaat. Ze is zigeuner en niemand zal daar ook maar een stap harder voor gaan lopen. 
Hoewel we de armoede zien van de famlie, zijn we toch ook elke keer blij om te zien dat Ludmila bij haar familie mag wonen. Haar moeder en oma houden echt van haar en doen haar best voor haar. Het is moeilijk voor ze omdat ze totaal geen idee hebben hoe ze met haar om moeten gaan. Ze zijn blij om te horen als wij vertellen dat ze best naar buiten mag, dat ze opgetild mag worden, in bad mag. Het is eigenlijk triest dat er totaal geen begeleiding is voor deze mensen. We zijn aan het proberen of Ludmila op regelmatige basis naar een centrum voor gehandicapte kinderen mag, waar ze therapie kan krijgen. Daar zouden we erg dankbaar voor zijn. Natuurlijk is het geweldig dat ze nu op een plek mag zijn waar ze geliefd is, maar omdat haar ouders niet goed weten hoe ze met haar om moeten gaan doet ze nog steeds niet veel meer dan de hele dag liggen. Het zou heel mooi zijn als ze begeleiding kan krijgen van mensen die daar echt verstand van hebben. Wilt u daar ook voor bidden?

Het is al weer een tijdje geleden, maar nog steeds het vermelden waard, Benjamin is de 4 kilo gepasseerd! (Lees hier de eerder blogs over Benjamin) Het duurde even, hij hield het nog lang spannend, zelfs toen hij al 3380 woog duurde het nog een week voor hij echt 4 kilo was. Toen het eindelijk zover was hebben we dat samen met de zusters gevierd met taart.

Het is leuk om te merken dat de zusters ook zo mee leven en elke ochtend hoopvol om de weegschaal stonden. Hij heeft nog een lange weg te gaan naar de 8 kilo (dan mag hij geopereerd worden aan zijn hart). Hij is al 6 maanden oud, dus 4 kilo is helaas niet echt veel, maar we zijn al heel blij dat hij vooruit gaat. Het is zo’n heerlijk mannetje, hij kan echt genieten van het spelen in de box, van lekker tegen je kletsen en gewoon bij je liggen. Waar hij vroeger alleen huilde om eten kan hij nu ook gewoon huilen om alleen aandacht. We zeggen tegen elkaar wel dat hij nu pas eigenlijk een echte baby wordt in plaats van een klein mager mannetje. Hij is niet meer zo gestresst als dat hij aan het begin was. Hij heeft ook niet meer zoveel buikpijn. Waarschijnlijk hebben de problemen aan het begin vooral te maken gehad met het feit dat hij veel te vroeg geboren is en hij geen lactose  kon afbreken. Hij krijgt nu speciale melk en hoewel hij nog steeds niet helemaal in één keer een volle fles leeg kan drinken gaat het al veel beter dan de 30 ml die hij een paar weken geleden maar kon drinken.
Het is echt heel erg genieten om bij hem te zijn, naar hem te kijken en tegen hem te praten. Twee weken geleden heb ik voor het laatst in Beregowo gewerkt en het was heel moeilijk afscheid van hem te nemen. Ik ben zoveel van hem gaan houden en het idee dat ik hem niet meer elke dag kan zien vind ik vreselijk. Gelukkig kom ik één keer in de week sowieso nog in Beregowo en kan ik hem wel even op zoeken. Ik zal u dus ook zeker op de hoogte houden hoe het verder met hem gaat.

Eindelijk tijd om weer een blog te schrijven. De afgelopen weken zijn erg druk geweest. Mijn zusje Esther is hier een paar weken geweest. Ze heeft me geholpen met verhuizen, we hebben samen gewerkt in het ziekenhuis in Beregowo en we hebben veel leuke dingen gedaan. Het was erg wennen toen ze weer weg ging. Ook het afscheid in Beregowo was zwaar. Mijn huisje in het straatkinderen huis mis ik erg, het was altijd gezellig met de kinderen die naast me woonden, ook mijn collegas mis ik, het was zo goed met hun te werken en dichtbij hun te wonen. Maar vooral het afscheid van Benjamin was moeilijk. Hij voelt gewoon als 'mijn' kindje en het is zo gek om hem achter te laten. Gelukkig kom ik vaak terug en zie ik hem nog genoeg, bovendien weet ik dat mijn collegas heel goed voor hem zullen zorgen. Toch zou ik er heel veel voor over hebben om hem mee te kunnen nemen. Hij zal altijd heel speciaal voor me blijven.

Nu zit de eerste werkweek in Vinogradiv er al weer op. Mijn collega Mirjam woont tijdelijk bij mij omdat ze nog geen huis heeft. Voor mij is het ook wel fijn, want opeens alleen in een toch nog wel vreemd huis wonen is ook niet alles. In het ziekenhuis beginnen we al aardig onze draai te vinden. De kinderen liggen in verschillende kamers en het was even uitproberen naar welke kamer je eerst gaat, wanneer de kinderen verschoond moeten worden, wanneer ze eten krijgen enz. Op dit moment liggen er 11 kinderen, wat voor dit ziekenhuis nog weinig is. Maar met zn tweeen 11 kinderen aandacht geven is al behoorlijk hard werken. Het is best moeilijk om het ene kind aandacht te geven, terwijl er andere kinderen nog huilen. Ook zien we hier veel duidelijker de gevolgen van het verblijf in het ziekenhuis dan dat we dat in Beregowo zagen. Kinderen van een jaar die nog niet kunnen zitten, kinderen die niet echt oogcontact maken, kinderen die weinig huilen en kinderen die constant zichzelf heen en weer wiegen. We merken na één week al wel verschil aan de kinderen, ze lijken ons echt te herkennen. Als we binnen komen beginnen ze te stralen. Ze genieten echt van de aandacht, het spelen en gewoon het feit dat ze even uit bed zijn. Als we ze weer naar bed moeten brengen is het zwaar, voor ons allemaal, zeker op de vrijdagmiddag. Leg maar eens een jongentje van 2,5 in bed en vertel hem dat hij er pas drie dagen later weer uit wordt gehaald.. Toch is dat helaas nog hoe het op dit moment is. Het liefst zouden we 7 dagen in de week bij ze zijn, maar het vraagt veel energie en we hebben ook de rustdagen nodig. We zijn dankbaar voor de momenten dat we wel bij ze mogen zijn en het verschil dat we daarin al voor ze mogen maken.

Er is weer een nieuwe nieuwsbrief uit! Lees hem hier op de website of meld u aan om hem in uw mailbox te ontvangen. 

Tijd voor een korte update over een aantal kinderen waar ik de afgelopen tijd over heb geschreven.

Nadia
Nadia is het meisje uit Vino en heeft een hartprobleem. We zijn de afgelopen tijd elke donderdag bij haar geweest en het was altijd erg genieten met haar. Ze was heel enthousiast als we kwamen en kon helemaal dubbel liggen van het lachen. Twee weken geleden is ze opgehaald door haar moeder. Haar moeder had haar eerder een keer mee naar huis genomen, maar twee dagen later weer terug gebracht, omdat ze de zorg niet aan kon. We hadden verwacht dat dat nu ook weer het geval zou zijn, maar ze is nu toch al weer enige tijd bij haar ouders. Het zal voor Nadia heerlijk zijn om niet meer altijd in haar bed te moeten liggen, er zal een hele wereld voor haar open gaan. We merkten in het ziekenhuis al wel dat ze snel bang was voor nieuwe dingen, omdat ze zo weinig gewend was. We hopen dat ze rustig kan wennen aan ‘de grote wereld’.  We maken ons ook zorgen om haar gezondheid. Ze was erg mager en haar hart was zwak, we hopen dan ook dat haar ouders met haar naar een goede hartspecialist zullen gaan. Wilt u voor haar bidden?

Heel erg bedankt voor alle kaartjes ,mailtjes en andere felicitaties voor mijn verjaardag! Het was heel bijzonder dat er zo veel aan me werd gedacht! Ik heb een hele fijne dag gehad! Nog steeds blijven de kaarten binnen komen, erg leuk :-) Ik ben ondertussen aan het verhuizen, vanaf as woensdag zal ik echt in Vinogradiv gaan wonen. Erg leuk om daar zoveel kaarten op te kunnen hangen! 

Ludmila is vorige weer twee jaar geworden! U kunt in de afgelopen nieuwsbrieven over haar lezen. Ze is al bijna haar hele leven in het ziekenhuis en ernstig gehandicapt. Vorig jaar dachten we dat dit misschien wel haar enige verjaardag zou zijn hier op aarde. Dat maakte het extra bijzonder dat we nu toch weer deze dag mochten vieren. Ze is veel gegroeid en ze blijft een ontzettend mooi meisje. Ze heeft het gezicht van een prinsesje en we houden veel van haar. Ondanks dat ze er zelf waarschijnlijk niks van mee krijgt hebben we toch haar verjaardag gevierd. We willen haar en het ziekenhuis laten weten dat ook al kan ze niks en kan ze ons niks terug geven, toch vinden wij, maar vooral God haar waardevol. We zijn dankbaar voor het afgelopen jaar dat ze heeft gekregen en dat vonden we zeker een reden om een feestje te vieren! 

Boldog születésnapot betekent fijne verjaardag in het Hongaars

In de vorige blog kunt u lezen over Esther en Ruben. Twee kinderen uit het kindertehuis (voor kinderen vanaf 4 jaar) die tijdelijk bij ons in het ziekenhuis waren. Het afscheid met hen was moeilijk en we konden hen moeilijk uit onze gedachten loslaten. Er werd altijd gezegd dat je niet zomaar op bezoek kon in het kindertehuis, zeker als je geen familieband met de kinderen hebt. Toch wilden we het gewoon graag proberen en zijn we afgelopen week naar het kindertehuis gereden. We vroegen naar Esther en Ruben en het was geen enkel probleem om hen te zien. Ze werden naar ons toegebracht en we mochten met hen in een klaslokaaltje praten en spelen. Ze herkenden ons wel, maar in eerste instantie waren ze alleen maar bang. Bang voor wat er ging gebeuren, blijkbaar totaal niet gewend aan nieuwe dingen of mensen die bij hen op bezoek komen. Toen ze merkten dat we alleen maar kwamen om hen te zien en met hen te spelen werden ze langzaam steeds vrolijker. We hebben gekleurd, een spelletje gespeeld, met hen gepraat en gebeden. Ruben had al snel hele verhalen en vroeg of we snel weer kwamen. Esther lachte en straalde alleen maar, ze zegt vrijwel niks, maar geniet duidelijk van de aandacht. Al snel kwam het moment dat we weer weg moesten gaan. Ruben begreep het gelukkig goed toen we uitlegden dat we snel weer een keer zouden komen, Esther begreep dat nog niet en huilde toen we weg gingen.  We hopen deze week weer bij hen langs te kunnen gaan. Wilt u voor hen en voor alle kinderen in het kindertehuis bidden? Het huis ziet er best gezellig uit en de kinderen goed verzorgd, beter eigenlijk dan we dachten. Maar als je ziet hoe de kinderen reageren op aandacht dan merk je dat ze toch echt heel veel missen. Elk kind heeft persoonlijke aandacht en liefde nodig. We hopen hen door ons bezoek ook steeds een klein beetje te kunnen laten zien van die aandacht en liefde die God hen wil geven.  

Ik denk dat een gemiddeld mens een ziekenhuis opname als een diepte punt ervaart en zo niet, dan zegt dat toch wel iets over het leven dat iemand normaal gesproken heeft. Zeker als je niet eens echt ziek bent en gedwongen in het ziekenhuis moet blijven. Hoewel we onze kinderen graag bij ons houden zien we meestal ook wel duidelijk dat het beter is als het kind weer naar huis gaat. Zo niet bij Ruben en Esther*, twee kinderen die vanuit het kindertehuis bij ons kwamen.  Als de kinderen daar ziek zijn komen ze tijdelijk bij ons en je merkt dat ze genieten van hun ziekenhuisopname. Over Ruben kunt u lezen op de site van mijn collega, www.stefanieinoekraine.nl  
Afgelopen week is Esther een week bij ons geweest, omdat ze op haar hoofd gevallen was in het kindertehuis, maar gelukkig had ze daar niet echt last van. Ze praatte nauwelijks en als ze iets zei was het