Ziekenhuisproject Oekraine

Naast het werk in het ziekenhuis zijn we de afgelopen weken regelmatig op bezoek geweest in het zigeunerkamp. Naast de stad Vinogradiv waar ik woon ligt Pidvinogradiv. Hier ligt een groot zigeunerkamp waar veel van “onze” kinderen in het ziekenhuis vandaan komen. Eén van deze kinderen is Larissa. Ze heeft vorig jaar een tijdje bij ons in het ziekenhuis gelegen en zo hebben we haar moeder leren kennen. Haar moeder kwam elke dag langs om bij Larissa te zijn en bleef dan het liefst de hele dag. Dit heeft indruk op ons gemaakt omdat dat meestal niet gebeurt. Als je zoveel van je kind houdt waarom laat je haar dan niet gewoon thuis wonen? Al snel bleek dat de leefomstandigheden verre van ideaal waren voor een baby. Het huisje waarin ze wonen zou in Nederland al niet voldoen als schuurtje om je fietsen in te stallen. 

Afgelopen zondag is Ludmilla overleden. In mijn eerste nieuwsbrieven en blogs heeft u over haar kunnen lezen.Ludmilla was zwaar gehandicapt na een hersenvliesontsteking toen ze drie maanden oud was. Toen ik nog in Beregowo in het ziekenhuis werkte heb ik ruim 1,5 jaar voor haar gezorgd. Na haar 2e verjaardag is ze plotseling naar huis gegaan. We waren erg bezorgd over haar thuis situatie. Haar moeder heeft nog 7 ander kinderen en heeft niet veel geld. Al snel begon Ludmilla erg af te vallen en steeds schever te groeien. Niet omdat haar moeder niet haar best deed, maar Ludmila eet vrij lastig en als je alles zelf moet doen is dat behoorlijk zwaar. In Nederland zou er een heel team van artsen en fysiotherapeuten om je heen staan, hier moet je het gewoon maar zelf uit zoeken. Aan het begin ben ik samen met mijn collega Stefanie vaak langs geweest. We konden Ludmilla dan eten geven en vooral ook haar moeder bemoedigen. Toen Stefanie zelf een auto had ben ik minder vaak langs gegaan omdat het voor mij vrij ver weg was. Via Stefanie bleef ik op de hoogte hoe het met haar ging. Zij is steeds meer hulp gaan geven en uiteindelijk elke dag langs geweest om de moeder de ondersteuning te geven die ze nodig had in de zorg voor Ludmilla. Helaas is Ludmila toch steeds zwakker geworden. Het eten ging steeds moeilijker, ze kreeg doorlig plekken en groeide erg scheef. Daardoor had ze ook pijn en vaak ook honger, maar slikken ging moeilijk. Haar leven hier op aarde was vooral lijden geworden. Op het moment dat ze overleed overheerste dan ook de dankbaarheid, dat haar lijden eindelijk voorbij was en dat ze een nieuw lichaam zal krijgen. Dat ze zal kunnen zien, horen, lopen en praten! Altijd als ik naar Ludmila keek was het contrast zo groot, zoveel moois en zoveel pijn in één. Ze was echt een  heel mooi

In Oekraïne is alcohol een heel groot probleem. Regelmatig zie je mensen langs de kant van de weg hun roes uitslapen. Alcohol is voor veel mensen de enige manier om hun problemen even te ontvluchten. Het verwoest levens: mensen die niet meer kunnen werken en zelfs op straat terecht komen, kinderen waar niet voor gezorgd wordt, baby’s die geboren worden met het alcohol syndroom. Van generatie op generatie wordt het probleem doorgegeven. En als je er eenmaal in zit, kan alleen een wonder je er nog uit helpen. Er zijn geen afkickklinieken waar je terecht kan en er wordt wel gezegd dat je hier makkelijker aan alcohol kan komen dan aan brood.

Er is weer een nieuwe nieuwsbrief! Lees hem hier op de website of meldt u aan om hem in uw mailbox te ontvangen. 

Er is weer een nieuwe nieuwsbrief! Lees hem hier op de website of meldt u aan om hem in uw mailbox te ontvangen. 

Gisteren kregen we het bericht dat onze lieve Benjamin op 1e kerstdag is overleden. Hij is 10 maanden oud geworden.Hij was ‘zomaar’ een jongetje: het zoveelste kindje van alcohol verslaafde ouders, het zoveelste kindje met een hartprobleem, het zoveelste kindje in het kindertehuis. Maar voor mij was hij het mooiste jongetje dat ik ken, had hij de mooiste lach, de liefste huil. Hij hoorde in mijn mooiste dromen, ik had hem zo graag ooit opgehaald uit het kindertehuis. Hij was onze zoon van geluk.  Voor hem was dat geluk er niet, in eenzaamheid gestorven, zonder mensen die van hem hielden. We wisten niet dat hij ziek was. Hij was sterk toen hij het ziekenhuis verliet en we hoopten op een hartoperatie voor hem, zodat hij als gezond jongetje op kon groeien. Maar zijn thuis was blijkbaar niet hier op aarde, maar bij de Vader, waar hij pas echt Benjamin, zoon van geluk, kan zijn. Wat kijken we uit naar het moment dat we hem daar weer mogen zien en wat zullen we hem tot die tijd missen. 

Benjamin, wat ga ik hem missen. Ook al werkte ik de laatste maanden niet meer in Beregowo, toch hoorde ik nog veel van hem via mijn collega’s daar en wist ik dat er goed voor hem gezorgd werd. Bovendien kon ik nog regelmatig even langs om hem te knuffelen. Vandaag hebben mijn collega’s hem weg moeten brengen naar het kindertehuis. Hoe vaak heb ik er niet stiekem van gedroomd dat ik zijn moeder kon zijn. Hoe hij zou zijn als hij zijn eerste stapjes zou zetten, naar school zou gaan, volwassen zou worden. Ik zou er zo graag zijn als hij huilt als hij gevallen is, als hij misschien wel gepest wordt, als hij ziek is. Bovendien zal hij een hartoperatie nodig hebben. Het idee dat hij geopereerd wordt en moet herstellen zonder dat er iemand bij hem is die echt van hem houdt doet me pijn. Zoals het er nu naar uit ziet zal ik hem niet weer zien. Mensen die geen familie zijn mogen de kinderen in het tehuis niet bezoeken.

Zoals u misschien wel gehoord of gelezen heeft wordt en momenteel campagne gevoerd door Better Care Network Netherlands om weeshuistoerisme te stoppen. Zij geven aan dat kinderen in weeshuizen niet gebaat zijn bij Nederlandse vrijwilligers die gedurende korte tijd in het buitenland werken. Natuurlijk hebben ze gelijk dat het veel beter zou zijn gezinnen te begeleiden en te zorgen dat kinderen thuis kunnen blijven wonen. Toch merken we hier in Oekraine dat dat erg moeilijk is en dat kinderen gedragsproblemen en ontwikkelingsachterstanden oplopen als er niemand naar hen om kijkt. Zolang de kinderen geen veilige plek hebben waar ze op kunnen groeien geloven wij dat Nederlandse vrijwilligers hard nodig zijn om de kinderen te leren wat liefde is. Mijn ouders hebben hier een artikel over geschreven wat in het Nederlands Dagblad is gepubliceerd. 

Er is weer een nieuwe nieuwsbrief. Lees hem hier op de website of meldt u aan om hem in uw mailbox te ontvangen. 

Zoals in de vorige nieuwsbrief te lezen is, is Ludmila toen ze net 2 jaar geworden is eindelijk naar huis gegaan. We bezoeken de familie nu elke week en proberen hen waar mogelijk te helpen in de zorg voor Ludmila.

Het is al weer een tijdje geleden, maar nog steeds het vermelden waard, Benjamin is de 4 kilo gepasseerd! (Lees hier de eerder blogs over Benjamin) Het duurde even, hij hield het nog lang spannend, zelfs toen hij al 3380 woog duurde het nog een week voor hij echt 4 kilo was. Toen het eindelijk zover was hebben we dat samen met de zusters gevierd met taart.

Eindelijk tijd om weer een blog te schrijven. De afgelopen weken zijn erg druk geweest. Mijn zusje Esther is hier een paar weken geweest. Ze heeft me geholpen met verhuizen, we hebben samen gewerkt in het ziekenhuis in Beregowo en we hebben veel leuke dingen gedaan. Het was erg wennen toen ze weer weg ging. Ook het afscheid in Beregowo was zwaar. Mijn huisje in het straatkinderen huis mis ik erg, het was altijd gezellig met de kinderen die naast me woonden, ook mijn collegas mis ik, het was zo goed met hun te werken en dichtbij hun te wonen. Maar vooral het afscheid van Benjamin was moeilijk. Hij voelt gewoon als 'mijn' kindje en het is zo gek om hem achter te laten. Gelukkig kom ik vaak terug en zie ik hem nog genoeg, bovendien weet ik dat mijn collegas heel goed voor hem zullen zorgen. Toch zou ik er heel veel voor over hebben om hem mee te kunnen nemen. Hij zal altijd heel speciaal voor me blijven.