Kindertehuis Svaliava in Oekraine

In januari is er na lange tijd weer een nieuwe nieuwsbrief verzonden. Op de website kunt u deze hier lezen. 

Al vanaf het allereerste begin dat ik in Oekraïne werk droom ik ervan om de kinderen die ik tegenkom een echt veilig thuis te kunnen geven, om altijd bij ze te kunnen zijn en ze een toekomst te kunnen geven. Vooral voor de kinderen die extra kwetsbaar zijn doordat ze een special need hebben. Het heeft me altijd al heel mooi geleken om een kleinschalig groepshuis op te zetten, waar kinderen in liefde en veiligheid op kunnen groeien.. Hoewel dit idee vrij onbereikbaar leek heb ik een half jaar geleden samen met mijn hometeam besloten actief met deze droom aan de slag te gaan en uit te zoeken of het haalbaar is en wat er allemaal bij komt kijken. In onderstaand document beschrijf ik mijn droom gedetailleerder; de reden waarom ik denk dat een alternatief voor het kindertehuis nodig is en een globale beschrijving van hoe ik het groepshuis voor me zie.   

"If I had only known the last time would be the last timeI would have put off all the things I had to do I would have stayed a little longerHeld on a little tighterNow what I'd give for one more day with you

Op dit moment werk ik samen met mijn collega Mirjam vier dagen in de week in het kindertehuis . Graag stel ik u voor aan twee van onze kinderen: Eén van de kinderen waar we voor zorgen is Emma*. Emma is bijna 2 jaar. Helaas weten we nog niet van alle kinderen wat ze precies voor aandoening hebben. Dit weet alleen de hoofdarts van het kindertehuis en haar hebben we nog niet kunnen spreken. Wel weten we dat Emma niet goed kan zien. Het lijkt erop dat haar hersenen haar ogen niet goed aansturen en de informatie niet goed verwerken. Haar ogen gaan continue heen en weer en het is heel moeilijk voor haar om haar ogen ergens op te focussen. Meestal hoort ze me eerst en pas als ik mijn hoofd echt vlak voor haar houd lukt het haar na een tijdje om me in de ogen te kijken en schenkt ze me een brede lach. 

Eén keer in de week in het weekend gaan we naar het ziekenhuis in Vinogradiv.  Hier liggen nog 4 kinderen die heel hard aandacht nodig hebben. Eén van de kinderen is Abel* over wie ik vaak geschreven heb. Hij groeit redelijk en is vaak vrolijk. Hij begint er steeds weer meer aan te wennen op schoot te zitten en als hij moet lachen doen zijn armpjes en beentjes mee van enthousiasme. Abel is heel erg gesteld op het vertrouwde. Altijd hetzelfde muziekje in zijn bed en dezelfde beer. Vreemd speelgoed vindt hij maar niks. Ook is alles snel teveel voor hem. Hij kan maar even op schoot zitten en dan begint hij al erg te hijgen en moet hij weer liggen. Ook verschonen en omkleden is een hele inspanning voor hem. Eten blijft een gevecht voor hem. Hij heeft vaak honger, maar het eten kost ook veel moeite waardoor het bijna altijd huilend gaat. Het is moeilijk om te zien hoe zwaar hij het dan heeft, terwijl dit toch iets zou moeten zijn waar een baby van kan genieten. 

De nieuwsbrief van augustus 2020 kunt u hier lezen. 

De extra nieuwsbrief van mei over de quarantaine kunt u hier lezen.

Zoals u eerder heeft kunnen lezen kunnen we op dit moment niet werken in het ziekenhuis. We missen de kinderen erg en we weten niet hoe lang het gaat duren. We weten niet eens of we hen wel terug gaan zien, sommige kinderen gaan naar het kindertehuis en sommigen zijn ernstig ziek. In deze zorgen kan de tijd thuis erg lang duren. Om het toch vol te kunnen houden probeer ik regelmatig foto's te maken van de mooie momenten die ik zeker ook nog wel heb deze periode. Ik probeer wat meer tijd te besteden aan het studeren op de Oekraïense taal en het uitzoeken en nadenken over hoe we ons werk hier in de toekomst voort kunnen zetten. Daarnaast geniet ik van het weer, van mijn dieren, van het mooie land. Deze momenten probeer ik zoveel mogelijk vast te leggen en elke week een verzameling van mijn genietmomentjes te maken. Hier kunt u daarvan mee genieten! 

Er is weer een nieuwe nieuwsbrief! Lees hem hier op de website of meldt u aan om hem in uw mailbox te ontvangen. 

Hallo allemaal, Het coronavirus houdt ons allemaal bezig. Dat is niet anders in Oekraïne, alhoewel de informatie daar beperkter is en nog niet iedereen de ernst van de situatie lijkt in te zien. Op dit moment zijn de grenzen van het land volledig gesloten en zijn ook alle scholen dicht.

Het is hoog tijd om u een update te geven over hoe het met Abel* is. De afgelopen weken zijn intensief geweest. De eerste weken waren we elke dag bij hem en zelfs op de momenten dat je niet bij hem was, waren we in gedachten nog wel met hem bezig. De zorg voor hem was zwaar, hij blijft erg moeilijk eten en huilt veel. Maar de momenten dat hij vrolijk is zijn daardoor nog specialer. Hij kan zo heerlijk breeduit lachen en met grote ogen naar je luisteren. Hij groeide langzaam, ondanks dat hij er ook nog een flinke verkoudheid en koorts bij kreeg. Twee weken geleden kwamen heel onverwacht opeens zijn ouders langs. Ze vertelden dat ze hem de volgende dag zouden komen ophalen en mee naar huis nemen. De drie weken daarvoor waren zijn ouders niet geweest en bij eerdere bezoekjes kwamen ze altijd alleen even heel kort kijken. Het was dus een totale verassing voor ons dat hij opeens zo snel weg zou gaan. Dat geeft hele dubbele gevoelens. We hoopten natuurlijk al die tijd dat hij naar huis zou kunnen gaan en verwachtten ook dat zijn ouders voor hem wilden zorgen, alleen zo snel en abrupt afscheid nemen was niet makkelijk. Na 5 maanden voor hem te hebben gezorgd heb je hem goed leren kennen en weet je hoe je het aan moet pakken als hij moeilijk drinkt of veel huilt. 

In mijn vorige blog heb ik u verteld over Abel* en gevraagd om gebed voor een wonder voor hem. Hij werd steeds magerder en de kans dat hij geopereerd kon worden aan zijn hart en hazenlip werd steeds kleiner. Hij groeide eigenlijk gewoon helemaal niet. Als een kind een ziekte heeft waar echt niks aan gedaan kan worden is dat soms makkelijker te accepteren dan wanneer je het idee hebt dat hij wel geholpen zou kunnen worden, maar dat de juiste omstandigheden ontbreken. We hadden steeds het idee dat Abel wel zou kunnen groeien als zijn moeder 24 uur bij hem zou zijn en met heel veel geduld hem zoveel mogelijk goede kwaliteit voeding zou geven.  En als hij zou groeien dan kon hij naar Kiev voor een operatie. Zijn moeder heeft al laten zien dat ze dit met hem zou willen doen en dat ze het geld voor een operatie hebben. Juist daarom is het zo moeilijk om aan te zien dat hij steeds magerder werd. We hebben dit met de dokter besproken en ook zij gaf aan dat hij op deze manier waarschijnlijk nooit gaat groeien en dat hij zijn moeder nodig heeft. In overleg met haar hebben we besloten om te proberen of het helpt als hij andere voeding krijgt en als er iemand is die veel tijd heeft om hem dit te geven. Mijn collega en ik maken nu elke voeding voor hem klaar. Een van ons is er de ochtend en de middag en de ander de avond. Dit kunnen we natuurlijk niet altijd vol houden, 7 dagen per week en daarom willen we dit twee weken proberen. In eerste instantie vooral om te kijken of deze voeding überhaupt helpt.