Op dit moment werk ik samen met mijn collega Mirjam vier dagen in de week in het kindertehuis . Graag stel ik u voor aan twee van onze kinderen:
Eén van de kinderen waar we voor zorgen is Emma*. Emma is bijna 2 jaar. Helaas weten we nog niet van alle kinderen wat ze precies voor aandoening hebben. Dit weet alleen de hoofdarts van het kindertehuis en haar hebben we nog niet kunnen spreken. Wel weten we dat Emma niet goed kan zien. Het lijkt erop dat haar hersenen haar ogen niet goed aansturen en de informatie niet goed verwerken. Haar ogen gaan continue heen en weer en het is heel moeilijk voor haar om haar ogen ergens op te focussen. Meestal hoort ze me eerst en pas als ik mijn hoofd echt vlak voor haar houd lukt het haar na een tijdje om me in de ogen te kijken en schenkt ze me een brede lach.
Emma kan nog niet lopen, maar we zijn hard bezig met oefenen. Dit is echt moeilijk voor haar, zowel door haar moeite met zien, maar ook doordat de aansturing van haar benen en armen niet helemaal goed gecoördineerd lijkt. En dat terwijl ze zelf denkt dat ze het wel alleen kan en ons soms gewoon weg duwt als we haar vast willen houden bij het stappen. Emma is makkelijk blij te maken: op de grond zitten spelen, even knuffelen, aan de gordijnen trekken: ze vindt het allemaal prachtig.
Mila* is een meisje van 3 jaar. Ze heeft een afwijking aan haar heupen waarvoor ze een soort spreidbroekje draagt. Dit ziet er heel anders uit dan in Nederland gedaan wordt en omdat ze ook al best oud is ziet het er nogal sneu uit. Gelukkig heeft Mila zich prima aangepast en “waggelt” ze ondanks dit rustig de ruimte rond. Mila maakt erg moeilijk contact. In het begin schrok ze als we haar wilden aanraken en duwde ze ons weg. Nu wil ze zodra ze ons ziet op schoot en gaat ze soms juist heel hard lachen als je haar stevig knuffelt. Helaas weten we niet precies wat ze heeft, we dachten eerst dat ze autisme heeft, maar we vragen ons nu ook af of haar gedrag misschien te maken kan hebben met haar verleden. Misschien is ze erg verwaarloosd of getraumatiseerd. Op sommige momenten kan ze plotseling heel boos en angstig worden en gaan gillen, schoppen en slaan, terwijl er geen aanleiding voor lijkt te zijn. Op andere momenten lijkt ze plotseling heel ver weg, dan tuurt ze in de verte zonder te reageren op iets in haar omgeving. Het raakt ons om te zien hoe moeilijk het voor haar is in het kindertehuis. Hoe eenzaam ze is en hoe weinig begeleiding ze krijgt. Omdat ze speelgoed soms heel hard weg kan smijten krijgt ze dit niet zo vaak en omdat ze soms aan de verwarming gaat likken of op kastjes gaat bijten zit ze ook vaak in de box. Hier zit ze dan zo uren achter elkaar in en naar haar handen te kijken of met een sok of deken te spelen. We denken dat ze juist heel veel aandacht en liefde nodig heeft en zijn blij te merken dat ze dat nu ook zelf al opzoekt. Tegelijkertijd is het lastig, omdat er zoveel kinderen zijn terwijl zij eigenlijk intensieve begeleiding nodig zou hebben. Gelukkig kan ze ook heerlijk zelf spelen. Vooral tikken met het ene voorwerp op het andere of op een andere manier geluidjes maken vindt ze erg mooi en kan ze lang volhouden. Of speelgoed weg gooien (zacht speelgoed dus ;-)) en er vervolgens zelf achteraan om het weer op te halen geniet ze erg van. We hopen meer over haar te weten te komen en haar beter te kunnen helpen.
* Vanwege privacy redenen is ervoor gekozen geen gebruik te maken van de echte namen van de kinderen
Reactie plaatsen
Reacties