Benjamin, zoon van geluk

Gepubliceerd op 30 mei 2018 14:14

Benjamin, zoon van geluk, dat is hij in zekere zin zeker: als ik hem zie voel ik me alsof ik verliefd ben, hij is zo mooi, zo klein en ik hou zoveel van hem. Bovendien vertrouw ik erop dat hij uiteindelijk geluk zal vinden, omdat God voor hem zorgt en nog veel meer van hem houdt dan ik dat doe. En toch is het geluk op dit moment in menselijke ogen ver te zoeken. Hij is 3,5 maand oud, maar de keren dat hij gelachen heeft zijn op één hand te tellen. Hij heeft al rimpels in zijn voorhoofd van hoe ernstig en gespannen hij kijkt.  Zijn hoofdje ligt meestal zo ver achterover in zijn nek dat hij er met zijn voetjes bij kan. Hij lijkt altijd honger te hebben, maar als hij wat krijgt drinkt hij maar een klein beetje. Bovendien komt dat wat hij drinkt er regelmatig weer uit, en dat blijft niet bij een beetje spugen, maar echt met volle kracht de volledige inhoud van de fles er weer uit.
We maakten ons dan ook erg zorgen om hem. Het is goed om te merken dat we hier niet alleen in staan, maar ook verschillende zusters druk met hem zijn. Waar we normaal gesproken echt alleen maar op de normale voedingstijden melk mogen geven mag Benjamin tussendoor steeds kleine beetjes. Ook is er goed overleg mogelijk wat voor voeding voor hem het beste is.

 Toch leek niks echt te helpen en konden we gelukkig gister met hem naar een privékliniek waar verschillende specialisten naar hem hebben gekeken. Bij de echo van zijn maag bleek dat hij een vernauwing heeft van de maaguitgang en dat de voeding maar met moeite naar zijn darmen kan gaan. Er moet nog uitgezocht worden waar deze vernauwing precies door komt. Soms kan het met medicijnen opgelost worden, maar het kan ook zijn dat er een operatie nodig  is. In het laatste geval moet dit zo snel mogelijk gebeuren omdat er een kans bestaat dat de vernauwing steeds ernstiger wordt. Uiteindelijk zal het dan helemaal dicht gaan zitten en zal hij zelfs komen te overlijden. Aanstaande vrijdag hopen we verder onderzoek te kunnen laten doen. We hopen en bidden dat het met medicijnen opgelost kan worden omdat een operatie voor een kind zonder moeder hier bijna onmogelijk is. Zonder toestemming en begeleiding van de moeder is er zoveel papierwerk en overleg nodig dat het voor hem waarschijnlijk veel te veel tijd gaat kosten. Bovendien vinden veel instanties hem niet belangrijk genoeg om zich snel voor in te zetten. Als hij beter wordt is hij toch maar één van de velen in het kindertehuis, waarom zouden ze voor hem moeite doen. Soms zou je wel willen schreeuwen en huilen, want voor ons is hij niet één van de velen, voor ons is hij “onze” zoon van geluk… Wilt u met ons mee bidden?

 

Benjamin, he is not just anyone

Gepubliceerd op 10 juni 2018 13:22

Eindelijk tijd om even een update te schrijven over Benjamin. Dank u wel voor uw medeleven en gebed. Vorige week vrijdag zijn we de hele dag weg geweest om meer onderzoek te laten doen naar de reden waarom hij zo slecht eet en groeit. Er zijn röntgenfoto’s gemaakt van zijn maag en darmen en daarop bleek gelukkig al direct dat er geen sprake is van een vernauwing van de uitgang van zijn maag. Natuurlijk was dat een opluchting en zijn we heel dankbaar dat het niet zo ernstig is als we dachten. Al heel snel komen de zorgen toch wel weer, wat is er dan wel en is er dan wel iets anders hoe we hem kunnen helpen. We zijn direct door gegaan voor een consult bij de cardioloog. Benjamin heeft namelijk vanaf zijn geboorte een hartafwijking, waar hij aan geopereerd zal moeten worden als hij groter en sterker is.

 

De cardioloog heeft medicijnen voorgeschreven en het advies voor operatie als hij een half jaar is. De vraag blijft alleen hoe zal hij ooit groter en sterker worden als hij zo slecht drinkt? Voor die vraag zijn we opnieuw bij de gastro-enteroloog langs geweest. Dit keer werkte ze niet in de privékliniek waar we eerder langs zijn geweest, maar in de polikliniek in het ziekenhuis.

Als je op de polikliniek binnen stapt zakt de moed je in de schoenen. De mensen staan te dringen voor de deuren van de verschillende artsen. Je kunt geen afspraak maken met de artsen, maar je moet maar gewoon zorgen dat je aan de beurt komt. Je ziet vastberaden ouders die vast van plan zijn alles voor hun kind te doen en te zorgen dat een arts tijd voor hun heeft. Ik keek naar Benjamin in mijn armen en voelde diezelfde vastberadenheid, maar ook wel wanhoop. We zijn echt maar één van de velen en hoe serieus gaat een arts ons nemen als er nog zoveel anderen staan te dringen. Gelukkig was er een zuster mee uit ons eigen ziekenhuis en die was niet van plan ons weg te laten sturen. Door haar vastberadenheid waren we relatief snel aan de beurt. De gastro-enteroloog heeft allerlei medicijnen voorgeschreven om de maag en darmen van Benjamin te stimuleren en tot rust te brengen. Ook krijgt hij nu alleen nog maar lactosevrije voeding en krijgt hij heel vaak kleine beetjes te drinken. We zijn nu een week verder, hij spuugt niet meer, maar drinkt nog steeds slecht en is nog niet gegroeid. De zorgen zijn dus zeker nog niet weg, maar we hopen dat het steeds een beetje beter gaat. 
Als ik terug denk aan de polikliniek en al die ouders op zoek naar het beste voor hun kind dan ben ik blij dat God al hun namen kent en iedereen voor Hem belangrijk is.  Hoe klein en onbelangrijk Benjamin hier ook lijkt, Hij kent zijn naam. En net zoals Benjamin voor mij niet zomaar iemand is, is Hij dat ook voor Hem niet. Hij is Zijn kind en Hij zorgt voor hem.  Net zoals al die ouders op de polikliniek voor hun kinderen opstonden en hulp zochten willen wij dat ook voor ‘onze’ kinderen doen. En hoewel zij niet mijn kinderen zijn spreekt het nummer hieronder,, he is my son, me erg aan. Ik hoop dat er veel ouders zijn die op deze manier hun kind aan God willen opdragen en beseffen dat hun kind voor God nog veel belangrijker is dan voor henzelf. 

Wat kosten twee mussen? Zo goed als niets. Maar er valt er niet één dood neer als jullie Vader het niet wil. Bij jullie zijn zelfs alle haren op je hoofd geteld. Wees dus niet bang, jullie zijn meer waard dan een hele zwerm mussen. Matteus 10:29-3

Update kinderen

Gepubliceerd op 21 juli 2018 12:22

Tijd voor een korte update over een aantal kinderen waar ik de afgelopen tijd over heb geschreven. 

Benjamin
Met Benjamin gaat het elke dag een beetje beter. Hij drinkt steeds iets meer en hij groeit! Het gaat langzaam, maar vergeleken met een maand geleden is hij echt veranderd. Hij is wat minder gestresst, begint zelf te spelen  en te brabbelen en hij lacht steeds vaker.  Ik hou zo ontzettend veel van hem. Helaas bleek op de echo dat de conditie van zijn hart achteruit gaat. Hij zou hieraan geopereerd moeten worden, maar de artsen hier doen dat niet voordat een kind 8 kilo weegt. Hij weegt op dit moment 3,8 kilo, dus hij heeft nog een lange weg te gaan.. Het enige wat we kunnen doen is bidden dat zijn hart niet te snel verder achteruit gaat. Ondertussen zijn we dankbaar voor elke gram dat hij groeit en hebben we al met de zusters afgesproken dat we een feestje gaan vieren als hij 4 kg weegt! 

Eindelijk! Benjamin 4 kilo!

Gepubliceerd op 20 augustus 2018 20:31

Het is al weer een tijdje geleden, maar nog steeds het vermelden waard, Benjamin is de 4 kilo gepasseerd! (Lees hier de eerder blogs over Benjamin) Het duurde even, hij hield het nog lang spannend, zelfs toen hij al 3380 woog duurde het nog een week voor hij echt 4 kilo was. Toen het eindelijk zover was hebben we dat samen met de zusters gevierd met taart.


Het is leuk om te merken dat de zusters ook zo mee leven en elke ochtend hoopvol om de weegschaal stonden. Hij heeft nog een lange weg te gaan naar de 8 kilo (dan mag hij geopereerd worden aan zijn hart). Hij is al 6 maanden oud, dus 4 kilo is helaas niet echt veel, maar we zijn al heel blij dat hij vooruit gaat. Het is zo’n heerlijk mannetje, hij kan echt genieten van het spelen in de box, van lekker tegen je kletsen en gewoon bij je liggen. Waar hij vroeger alleen huilde om eten kan hij nu ook gewoon huilen om alleen aandacht. We zeggen tegen elkaar wel dat hij nu pas eigenlijk een echte baby wordt in plaats van een klein mager mannetje. Hij is niet meer zo gestresst als dat hij aan het begin was. Hij heeft ook niet meer zoveel buikpijn. Waarschijnlijk hebben de problemen aan het begin vooral te maken gehad met het feit dat hij veel te vroeg geboren is en hij geen lactose  kon afbreken. Hij krijgt nu speciale melk en hoewel hij nog steeds niet helemaal in één keer een volle fles leeg kan drinken gaat het al veel beter dan de 30 ml die hij een paar weken geleden maar kon drinken. 
Het is echt heel erg genieten om bij hem te zijn, naar hem te kijken en tegen hem te praten. Twee weken geleden heb ik voor het laatst in Beregowo gewerkt en het was heel moeilijk afscheid van hem te nemen. Ik ben zoveel van hem gaan houden en het idee dat ik hem niet meer elke dag kan zien vind ik vreselijk. Gelukkig kom ik één keer in de week sowieso nog in Beregowo en kan ik hem wel even op zoeken. Ik zal u dus ook zeker op de hoogte houden hoe het verder met hem gaat.

Benjamin, veilig onder Zijn vleugels

Gepubliceerd op 8 november 2018 12:53

Benjamin, wat ga ik hem missen. Ook al werkte ik de laatste maanden niet meer in Beregowo, toch hoorde ik nog veel van hem via mijn collega’s daar en wist ik dat er goed voor hem gezorgd werd. Bovendien kon ik nog regelmatig even langs om hem te knuffelen. Vandaag hebben mijn collega’s hem weg moeten brengen naar het kindertehuis. Hoe vaak heb ik er niet stiekem van gedroomd dat ik zijn moeder kon zijn. Hoe hij zou zijn als hij zijn eerste stapjes zou zetten, naar school zou gaan, volwassen zou worden. Ik zou er zo graag zijn als hij huilt als hij gevallen is, als hij misschien wel gepest wordt, als hij ziek is. Bovendien zal hij een hartoperatie nodig hebben. Het idee dat hij geopereerd wordt en moet herstellen zonder dat er iemand bij hem is die echt van hem houdt doet me pijn. Zoals het er nu naar uit ziet zal ik hem niet weer zien. Mensen die geen familie zijn mogen de kinderen in het tehuis niet bezoeken.

 

Gelukkig weet ik dat God bij hem zal zijn, dat ons gebed voor hem niet voor niks is en dat het waar is wat ik zo vaak voor hem heb gezongen: 
“Jij bent veilig in Jezus armen, veilig ben jij bij Hem,

jij bent veilig in Jezus armen, er is nergens een plek waar je zo veilig bent. 
Ben je soms eenzaam en vol van verdriet, is het soms net alsof niemand jou ziet,

net alsof niemand meer weet wie je bent, denk dan aan Hem Hij vergeet je niet” 
Wilt u voor hem bidden, dat hij God mag leren kennen en een plek mag vinden waar hij in veiligheid en liefde op mag groeien?

 

Benjamin, zoon van geluk

Gepubliceerd op 28 december 2018 om 17:39

Gisteren kregen we het bericht dat onze lieve Benjamin op 1e kerstdag is overleden. Hij is 10 maanden oud geworden.
Hij was ‘zomaar’ een jongetje: het zoveelste kindje van alcohol verslaafde ouders, het zoveelste kindje met een hartprobleem, het zoveelste kindje in het kindertehuis. Maar voor mij was hij het mooiste jongetje dat ik ken, had hij de mooiste lach, de liefste huil. Hij hoorde in mijn mooiste dromen, ik had hem zo graag ooit opgehaald uit het kindertehuis. Hij was onze zoon van geluk.  Voor hem was dat geluk er niet, in eenzaamheid gestorven, zonder mensen die van hem hielden. We wisten niet dat hij ziek was. Hij was sterk toen hij het ziekenhuis verliet en we hoopten op een hartoperatie voor hem, zodat hij als gezond jongetje op kon groeien. Maar zijn thuis was blijkbaar niet hier op aarde, maar bij de Vader, waar hij pas echt Benjamin, zoon van geluk, kan zijn. Wat kijken we uit naar het moment dat we hem daar weer mogen zien en wat zullen we hem tot die tijd missen.