Benjamin, zoon van geluk, dat is hij in zekere zin zeker: als ik hem zie voel ik me alsof ik verliefd ben, hij is zo mooi, zo klein en ik hou zoveel van hem. Bovendien vertrouw ik erop dat hij uiteindelijk geluk zal vinden, omdat God voor hem zorgt en nog veel meer van hem houdt dan ik dat doe. En toch is het geluk op dit moment in menselijke ogen ver te zoeken. Hij is 3,5 maand oud, maar de keren dat hij gelachen heeft zijn op één hand te tellen. Hij heeft al rimpels in zijn voorhoofd van hoe ernstig en gespannen hij kijkt. Zijn hoofdje ligt meestal zo ver achterover in zijn nek dat hij er met zijn voetjes bij kan. Hij lijkt altijd honger te hebben, maar als hij wat krijgt drinkt hij maar een klein beetje. Bovendien komt dat wat hij drinkt er regelmatig weer uit, en dat blijft niet bij een beetje spugen, maar echt met volle kracht de volledige inhoud van de fles er weer uit.
We maakten ons dan ook erg zorgen om hem. Het is goed om te merken dat we hier niet alleen in staan, maar ook verschillende zusters druk met hem zijn. Waar we normaal gesproken echt alleen maar op de normale voedingstijden melk mogen geven mag Benjamin tussendoor steeds kleine beetjes. Ook is er goed overleg mogelijk wat voor voeding voor hem het beste is. Toch leek niks echt te helpen en konden we gelukkig gister met hem naar een privékliniek waar verschillende specialisten naar hem hebben gekeken. Bij de echo van zijn maag bleek dat hij een vernauwing heeft van de maaguitgang en dat de voeding maar met moeite naar zijn darmen kan gaan. Er moet nog uitgezocht worden waar deze vernauwing precies door komt. Soms kan het met medicijnen opgelost worden, maar het kan ook zijn dat er een operatie nodig is. In het laatste geval moet dit zo snel mogelijk gebeuren omdat er een kans bestaat dat de vernauwing steeds ernstiger wordt. Uiteindelijk zal het dan helemaal dicht gaan zitten en zal hij zelfs komen te overlijden. Aanstaande vrijdag hopen we verder onderzoek te kunnen laten doen. We hopen en bidden dat het met medicijnen opgelost kan worden omdat een operatie voor een kind zonder moeder hier bijna onmogelijk is. Zonder toestemming en begeleiding van de moeder is er zoveel papierwerk en overleg nodig dat het voor hem waarschijnlijk veel te veel tijd gaat kosten. Bovendien vinden veel instanties hem niet belangrijk genoeg om zich snel voor in te zetten. Als hij beter wordt is hij toch maar één van de velen in het kindertehuis, waarom zouden ze voor hem moeite doen. Soms zou je wel willen schreeuwen en huilen, want voor ons is hij niet één van de velen, voor ons is hij “onze” zoon van geluk… Wilt u met ons mee bidden?
Reactie plaatsen
Reacties