In de vorige blog kunt u lezen over Esther en Ruben. Twee kinderen uit het kindertehuis (voor kinderen vanaf 4 jaar) die tijdelijk bij ons in het ziekenhuis waren. Het afscheid met hen was moeilijk en we konden hen moeilijk uit onze gedachten loslaten. Er werd altijd gezegd dat je niet zomaar op bezoek kon in het kindertehuis, zeker als je geen familieband met de kinderen hebt. Toch wilden we het gewoon graag proberen en zijn we afgelopen week naar het kindertehuis gereden. We vroegen naar Esther en Ruben en het was geen enkel probleem om hen te zien. Ze werden naar ons toegebracht en we mochten met hen in een klaslokaaltje praten en spelen. Ze herkenden ons wel, maar in eerste instantie waren ze alleen maar bang. Bang voor wat er ging gebeuren, blijkbaar totaal niet gewend aan nieuwe dingen of mensen die bij hen op bezoek komen. Toen ze merkten dat we alleen maar kwamen om hen te zien en met hen te spelen werden ze langzaam steeds vrolijker. We hebben gekleurd, een spelletje gespeeld, met hen gepraat en gebeden. Ruben had al snel hele verhalen en vroeg of we snel weer kwamen. Esther lachte en straalde alleen maar, ze zegt vrijwel niks, maar geniet duidelijk van de aandacht. Al snel kwam het moment dat we weer weg moesten gaan. Ruben begreep het gelukkig goed toen we uitlegden dat we snel weer een keer zouden komen, Esther begreep dat nog niet en huilde toen we weg gingen. We hopen deze week weer bij hen langs te kunnen gaan. Wilt u voor hen en voor alle kinderen in het kindertehuis bidden? Het huis ziet er best gezellig uit en de kinderen goed verzorgd, beter eigenlijk dan we dachten. Maar als je ziet hoe de kinderen reageren op aandacht dan merk je dat ze toch echt heel veel missen. Elk kind heeft persoonlijke aandacht en liefde nodig. We hopen hen door ons bezoek ook steeds een klein beetje te kunnen laten zien van die aandacht en liefde die God hen wil geven.
Reactie plaatsen
Reacties