De tijd van je leven in het ziekenhuis?

fluisteren. Aan het begin huilde ze bij elk nieuw ding dat we deden, maar al gauw kwam ze er achter dat wij wel te vertrouwen waren. Hoewel ze alleen Oekraïens kan en ik alleen een beetje Hongaars klikte het toch prima. Ze kreeg nieuwe kleren waar ze heel blij mee was, met haar nieuwe schoenen rende en danste ze de zaal door van geluk. Ze vond het heerlijk om op schoot te zitten en buiten een wandelingetje te maken waarbij ze je hand mocht vast houden. Toen ik haar mee nam naar de winkel had ze geen idee dat je daar voor de spullen ook moet betalen en wou gewoon de winkel uitlopen met de spullen. Ze vond reclame borden in de winkel al prachtig en was helemaal trots op een bonnetje dat uit een betaalautomaat kwam. Helaas was er ook elke dag het moment dat wij weer naar huis gingen en dan was ze ontroostbaar. De zusters vertelden later dat ze een keer twee uur lang gehuild heeft. Dat is erg moeilijk om te horen en je gaat je ook afvragen, doe ik er dan wel goed aan zo aardig tegen haar te doen, want straks gaat ze weer weg en hoe zal het dan met haar gaan? De laatste dag dat ze in het ziekenhuis was merkte ik dat ze echt niet gewend is zoveel aandacht te krijgen. Nu ze dat wel krijgt wil ze er ook voor vechten, zo ging ze huilen toen ik een ander kind uit bed ging halen en wilde zij per se mijn hand vast houden en mochten andere kinderen dat niet. Als een ander kind op schoot zat moest zij dat ook. En hoe kan je het haar kwalijk nemen? Niemand heeft haar geleerd te delen en dat ik nog steeds van haar houd, ook als ik met andere kinderen speel. Natuurlijk heb ik haar dat proberen te leren, maar ik had zo graag meer tijd met haar gehad. Ze werd opgehaald door iemand uit het kindertehuis. Ik zag wel dat ze diegene herkende, maar ze was totaal niet blij om hem weer te zien. Ze wou alleen bij mij blijven staan en toen de man uiteindelijk haar hand pakte om haar mee te nemen begon ze heel hard te huilen en rende ze weg. Het liefst was ik met haar mee gerend, maar ik heb haar moeten optillen en haar naar de auto moeten brengen. Achteraf voelt dat zo ontzettend slecht. Ze was stil en dacht blijkbaar dat ik met haar mee ging, maar toen ik haar in de auto zette ging ze gillen, schoppen en slaan en ik hoorde haar nog tegen de deuren schoppen en gillen toen de auto weg reed. Wat voel je je dan tekort schieten. De enige die waarschijnlijk sinds lange tijd van haar heeft gehouden zet haar gewoon in een auto en ‘stuurt’ haar weg. Wat had ik graag met haar mee gehuild.. In plaats daarvan slikte ik mijn tranen weg, zwaaide de auto uit en ging weer terug naar de andere kinderen. Voor huilen was pas later tijd. Je gaat twijfelen, heb ik haar nou niet juist nog meer verdriet gegeven, had ik haar niet beter meer kunnen negeren zodat het niet zo moeilijk zou zijn weg te gaan. En toch hoop ik dat deze week inderdaad voor haar de tijd van haar leven is geweest en dat ze dit later nog zal herinneren. En dat ze zal blijven geloven dat mensen van haar kunnen houden en bovenal dat God van haar houdt en haar nooit in de steek laat.

* Vanwege privacy redenen zijn dit niet de echte namen van de kinderen